Precz z łapami

Wiem, że uwielbiam ich zamęczać XD Ale od razu zaznaczam, że Shizuo pisała Berieal. ( Sorka, że Cię wydałam XD) Będzie trochę sado - maso, ale suma sumarum będzie happy end. Chyba XD

Shizuo tylko zaczął się śmiać. Według Izayi brzmiał nieco histerycznie, co nie umniejszało powagi owej sytuacji. Blondyn wiedział, że mu nie odpowie. Nie był w stanie. Zamiast tego poruszył ręką. Ów delikatny ruch sprawił, że kolce łańcucha boleśnie wżynały się w ciało zielonowłosej dziewczyny, powodując nowe rany i pogłębiając starsze. Z jej gardła wydobył się przeraźliwy krzyk, który niemal rozsadzał bębenki.

Orihara doskonale ocenił sytuację. Wiedział, że teraz na pewno przegra z Shizuo. Bynajmniej w bezpośrednim starciu. Wykalkulował także, co stało się wcześniej. Ta dziewczyna zrobiła coś złego, i to cholernie złego, bo przecież w innym wypadku, zachowanie Shizuo byłoby bezsensowne. A on przecież nie mógł pozwolić, by jego bestia stała się prawdziwym potworem. Izaya, korzystając z elementu zaskoczenia, wyrwał blondynowi łańcuch z dłoni. Cholernie się przy tym pokaleczył. Kilka głębokich ran, z których leciała krew. Bądź co bądź, nie był przyzwyczajony do takiej broni. Zresztą… to nic wielkiego. Te rany nie będą groźne, o ile zbyt szybko nie straci krwi.

- Uspokój się Shizu-chan! – wrzasnął. – I powiedz mi, co się stało!

Shizuo spojrzał na niego. Wydawało się, że patrzy, a nie widzi. Jakby nie wiedział, kim jest brunet.

- Oddaję jej za Rikę.

Heiwajima zaśmiał się.

- Skoro jestem potworem, to i tak wszystko jedno, prawda?

Znów ten śmiech. Głośny, wżynający się w pamięć. Opętańczy. Do niemałego już tłumku podjechała brunetka.

- Oj, to wymyka się trochę spod kontroli – stwierdziła i spojrzała na Izayę. – Daj mu ją dobić – powiedziała spokojnie.

Izaya rozpoznał ją. To ta sama, która została wcześniej zamordowana przez Rikę. Spojrzał na nią ciężko.

- Bruneteczko, nikogo nie słucham, rozumiesz? Nikogo, oprócz siebie, więc lepiej zjeżdżaj stąd na tych twoich wrotkach – zignorował ją niemal całkowicie. Ponownie zwrócił się do Shizuo. – Chcesz mi powiedzieć, że stałeś się potworem, bo ja tak powiedziałem? Własnego zdanie nie masz, czy jak? Ogarnij się do cholery, to może ci oddam broń – wywrzeszczał do niego.

Orihara dał upust swojemu strachowi, irytacji i innym uczuciom, krzycząc właśnie na Hejwajimę.

- Iie. To, że tak powiedziałeś, tylko to potwierdziło. Myślałem tak zanim mi to powiedziałeś.

Shizuo zaśmiał się. Brunetka spojrzała nieco bezradnie na Izayę i zabrała mu łańcuch. Oddała go Heiwajimie, informatorowi mówiąc jedynie:

- Przykro mi, ale tak musi być.

Shizuo jedynie dokończył robotę, rozluźniając łańcuch na moment, by ponownie zacisnąć go wokół szyi zielonowłosej. W końcu oddała ona życie.

Po raz pierwszy Izaya zrobił cos, co zaskoczyło zarówno jego, jak i Shizuo. Mianowicie podszedł do niego i przyłożył mu z liścia w policzek. Ręka bolała go niemiłosiernie. Wiedział, że mocno uderzył. Jednak nie dał nic po sobie poznać. Odwrócił się do niego plecami i cicho, lecz tak by Shizuo go usłyszał, powiedział:

- Nigdy nie byłeś potworem. Zawsze bestią. Przynajmniej do tej pory. Przynajmniej dla mnie.

Izaya włożył ręce do kieszeni płaszczyka i odszedł spokojnym krokiem.

Shizuo zamarł. Spodziewał się wszystkiego, tylko nie tego. Tymczasem brunetka zajechała informatorowi drogę.

- Wiesz… zamierzam wymazać mu pamięć. Zresztą nie tylko jemu. Wszystkim, tak naprawdę. Nie wiem jednak, czy tobie trochę w głowie przez to nie namieszam.  Zupełnie przez przypadek. Dlatego pytam, czy tobie też mam wyciąć ten kawałek pamięci? A jeśli nie, to uznaj po prostu, że Rika i to zdarzenie nigdy nie istniały.

Dziewczyna czuła, że winna była mu to wyjaśnić.

- Rób co chcesz. Ale ode mnie precz z łapami – odwarknął informator.

Odepchnął ją ze swojej drogi i poszedł przed siebie. W kilku susach wskoczył na dach jednego z pobliskich budynków. Rozsiadł się tam i wpatrując w księżyc, nie zauważył, że po policzku spłynęła mu jedna z nielicznych w życiu łez. Zapomniał nawet o krwawiącej ręce.

Brunetka westchnęła ciężko. Żal jej był informatora. Jako jedyny miał znać prawdę. Ale to jego wybór.  Wzięła się za swoją robotę. Shizuo miał wyleczoną rękę. Ciałem też się zajęła. Jedynie nie miała szansy, by uleczyć Izayę.

Orihara siedział tak przez chwilę i wpatrywał się w księżyc, który wyjątkowo świecił dziś w pełnej okazałości. Nagle cholernie rozbolała go głowa. Aż położył się z bólu. Złapał się obiema rękoma za głowę i siłą woli powstrzymywał od wycia. Nie wiedział, że jest to związane z innym acz równocześnie się dziejącym procesem. Z zanikiem pamięci Shizuo. Brunetka połączyła ich, choć żaden nie wyraził na to zgody. Nie miała jednak wyboru. Zresztą…  były także efekty uboczne. Ale tego już nie mogła przewidzieć. Przed oczami informatora stanął widok dwóch martwych i nieźle poharatanych sióstr. Ból głowy zniknął razem z wizją. Izaya szybko wyjął telefon.

- Namie. Załatw mi coś na ból głowy. Szybko. Przynieś do szpitala. Jak mnie nie będzie, daj Kuru i powiedz, że to dla mnie.

Rozłączył się  i skacząc po dachach wrócił do szpitala.