Part 15 - Czarna czy czerwona?

I jak? xD

To Soul obudził się jako pierwszy. W pierwszym momencie pomyślał, że to wszystko było tylko kolejnym snem, dającym mu bezpodstawną nadzieję. A tak na prawdę Maka nie wróciła i on znów będzie sam. Ale potem poczuł szczupłą dziewczynę, która spała słodko, przytulona do niego. Evans uśmiechnął się i lekko ją objął. Dodatkowo zaczął delikatnie gładzić ją opuszkami palców po ramieniu. Soul spalił raka, gdy przypomniał sobie, co zrobił w nocy. Pocałował ją. Po raz pierwszy w życiu, pocałował ją. Z jednej strony chciał to zrobić od bardzo dawna, ale zawsze bał się jej reakcji. Bał się tylko jej odrzucenia. Ale z drugiej strony, przecież tyle jej nie było! Mógł się za nią stęsknić, nieprawdaż? Przecież ją kochał. Ale bał się też, że przekroczył linię. Że skrzywdzi ją przez czarną krew płynącą w jego żyłach. Ale teraz klamka zapadła. Nie mógł już się wycofać. Nawet nie chciał. Maka obudziła się i spojrzała na niego swoimi pięknymi, zielonymi oczami, co tylko utwierdziło Evansa w jego rozmyślaniach. Chciał się tak budzić codziennie. Maka uśmiechnęła się smutno. Oparła podbródek o jego klatkę i wbiła wzrok w ścianę.

- Dzisiaj muszę iść do Shinigamiego – samy. To niemożliwe, by nie wykrył mnie w niedługim czasie. A przecież jeszcze jest Eruka.

Evans poczochrał jej włosy i spojrzał na nią ciepło. Albarn zdziwiła się. Jak bardzo chłopak mógł zmienić się przez ten czas? Zaczął bardziej otwarcie okazywać uczucia. Przynajmniej jej. A może po prostu przestał się czegoś bać? Maka tego nie wiedziała. I nie była pewna, czy kiedykolwiek się dowie. Ale byłą szczęśliwa. Cieszyła się z takiego obrotu spraw.

- Przyjmą cię. Ba, oni nawet cię nie wyrzucili z tej szkoły – stwierdził pewnym głosem. – A jak nie to po prostu zaczniemy gdzieś indziej. Mówiłem ci to już wczoraj.

- Dziękuję Soul – powiedziała z uśmiechem.

Albarn usiadła na łóżku, a kołdra zsunęła się z jej ramion, po raz pierwszy odkrywając tatuaże. Evans zobaczył, że ma koszulkę na ramiączka i tatuaż. Spojrzał na nią zdziwiony, a palcem podążył po skomplikowanym wzorze.

- Co to? – spytał zaciekawiony.

- Skrzydła – odparła cicho.

Potem rozmawiali jeszcze chwilę. Soul chciał wiedzieć o nowych umiejętnościach Maki. O wszystkich. Nagle dziewczyna spytała.

- Ufasz mi Soul?

Evans spojrzał na nią zdziwiony. Czy jej ufał? Nie wahałby się, gdyby miał zostawić swoje życie w jej rękach. Żeby jej nie peszyć, tylko skinął głową. Maka wstała i wyszła z pokoju. Ubrania miała pogniecione, a włosy w lekkim nieładzie. Ale Soul i tak szeroko uśmiechnął się na widok jego opaski na jej szyi. Dziewczyna wróciła szybko i położyła swoją czarną, podróżną torbę na łóżku. Wyjęła z niej butelkę wody i sztylet. Soul nie przestraszył się. O ile jej pytanie było co najmniej dziwne, o tyle białowłosy wiedział, że Maka go nie skrzywdzi. Albarn delikatnie chwyciła jego dłoń. Obróciła ją wnętrzem do góry. Wolną dłonią odkręciła butelkę i zamoczyła palec w wodzie. Narysowała na sztylecie tylko sobie znane symbole, a woda zamieniła swój kolor na czarny. Maka najdelikatniej jak mogła, płytko nacięła nadgarstek Soula. Przytrzymała ostrze i narysowała kolejne znaki wokół dłoni chłopaka tak, by układały się w bransoletę. Wymówiła po cichu zaklęcie, a runy zajaśniały srebrzystym blaskiem. Dziewczyna zabrała sztylet i spojrzała na niego przepraszająco.

- Teraz trochę zaboli.

~ Tak przynajmniej pisało w książce ~ pomyślała Albarn.

Wiedziała też jeszcze jedno. Użyła magii z najwyżej półki. Stein i Shinigami – sama nie mogli tego nie zauważyć. Evans natomiast tylko skinął głową. Zastanawiał się, po co robią to wszystko, ale nie pytał. W końcu jej ufał. Zamiast tego, przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Albarn zaczęła delikatnie gładzić go po włosach. Już wkrótce Soul poczuł ból, o którym mówiła Maka. Wydawało mu się, że cała krew znajdująca się w jego żyłach płonie. Nie chciał jej martwić, więc wciąż się uśmiechał. Mistrzyni Kosy przygryzła lekko wargę. Widziała ból w jego oczach. Znała go zdecydowanie zbyt dobrze. A potem nagle wszystko się skończyło. Ból zniknął, a niewielkie nacięcie wypełniła kropla krwi. czerwonej krwi. Evans spojrzał na nią z niedowierzaniem. Maka właśnie zdjęła z niego klątwę rzuconą przez Medusę. Dziewczyna uśmiechnęła się i poszła do łazienki po plaster. Delikatnie zakleiła drobną rankę. Potem z uśmiechem wpadła w swoją starą rutynę. Z torby wyjęła czyste rzeczy i poszła do łazienki się przygotować. Wykonała poranną toaletę i założyła świeże ubrania. Czerwono- czarną spódniczkę do kolan, białą koszulkę na ramiączka i wysokie do kolan trampki. Włosy rozczesała, ale zostawiła rozpuszczone. Opaska Soula jak zwykle wylądowała na jej szyi. Dziewczyna zwarta i gotowa wyszła z łazienki. Natychmiast dobiegł ją nieprzyjemny zapach, jakby coś się paliło. Zaniepokojona Mistrzyni skierowała się do kuchni. Oparła się barkiem o framugę i zaśmiała szczerze. Przyczyną całego zamieszania był Soul, który w kuchni próbował zrobić naleśniki na śniadanie. Skończyło się na tym, że trzymał w dłoni patelnię ze zwęglonymi szczątkami, z których wciąż unosił się dym. Maka z uśmiechem podeszła mu pomóc.

Albarn nie spodziewała się takiej reakcji. Soul przyjął ją jakby wróciła z obozu dla kujonów, a nie ze szkolenia na wiedźmę. Zignorował ten fakt. Nadal była jego Maką. Kujonem. Gadułą. Kimś, na kim zawsze mógł polegać. Albarn cieszyła się z tego powodu. Kochała go i była szczęśliwa, że wszystko tak się potoczyło.

Soul uśmiechnął się. Tęsknił za nią. A teraz dzięki niej, nie musiał martwić się czarną krwią. Kochał ją i jeśli odważy się jej to powiedzieć, nic nie stanie mu na drodze.

Oboje uśmiechali się szeroko, gdy Maka w kilka minut zrobiła pyszne śniadanie. Ale Soul jej nie darował. Gdy ona krzątała się przy kuchni, on stał obok niej, lekko ograniczając zasięg jej ruchów. Zjedli w miłej atmosferze, która prysnęła, gdy mieli wyjść z domu. Soul złapał ją za rękę i delikatnie ścisnął. Był z nią. Wspierał ją. Nie musiała o nic się martwić.

- Pójdziemy przez las, na około, dobrze? – zaproponował.

 Maka zgodziła się natychmiast. Dzięki temu zyskiwała kilkanaście minut na rozmyślania nad argumentami.

Stein siedział na swoim ulubionym krześle w gabinecie dyrektora. Shinigami – sama wyglądał na zdenerwowanego i smutnego.

- Poczułeś to, prawda? – spytał

Psychopatyczny doktorek poprawił okulary i śrubę w głowie, po czym skinął głową.

- Nie mam wątpliwości. To Maka.

- Ale czy możemy ją zostawić w Shibusen? Przecież  szkoła z założenia  miała odnajdywać i zabijać wiedźmy – Ponury Żniwiarz miał ciężki orzech do zgryzienia.

Ale o dziwo Franken bronił dziewczynki.

- Jest najlepszą uczennicą. To, że jest wiedźmą, nie ma na to żadnego wpływu. Moim zdaniem nie powinieneś nic robić.

- Na razie…. Na razie Maka Albarn zostaje usunięta ze szkoły – Shinigami podjął jedną z najcięższych decyzji w swoim życiu. – Zobaczymy, czy ten czas ją zmienił. Czy jako wiedźma pozostała taka sama, czy się zmieniła? Jeśli pozostała taka sama, przyjmę ją z powrotem.

Stein zapalił papierosa. Taki układ odpowiadał im obu. Był najbezpieczniejszy. Franken wziął zamach i odbił się stopami o ziemi. Wyjechał fotelem z gabinetu dyrektora. W Shibusen  nigdy nie było nudno.