Izaya, przyjedziesz?

Dzięki za wszystkie komentarze :)

Kida z uśmiechem zamknął za sobą drzwi. Uświadomił sobie, że dalej ma na głowie kask Izayi. Westchnął cicho i pokręcił z rozbawieniem głową. Odłożył go w przedpokoju i cicho nucąc melodię usłyszaną na filmie, rzucił torbę na łóżko  i skierował się do kuchni. Powinien być w stanie najeść się popcornem, ale jak zwykle większość trafiła na głowy innych ludzi niż do jego żołądka. Otworzył lodówkę i przypominając sobie, że miał zrobić zakupy, przeszukiwał półki z nieszczęśliwą miną. Samo zdrowe jedzenie…

Jego zadumę przerwał dzwonek do drzwi. Z radosną miną skierował się w ich stronę. Liczył, że to Izaya czegoś zapomniał, albo że wpadnie i znów przegadają całą noc. Niemal równocześnie usłyszał dźwięk przychodzącego sms-a. Zdecydował jednak, że najpierw wypada  załatwić sprawę z domofonem. Podniósł słuchawkę i spytał.

- Tak?

Przez chwilę nie słyszał zupełnie nic. Przez myśl przeszło mu, że to może jakieś dzieciaki znów się bawią. Pokręcił głową z uśmiechem i już zamierzał odłożyć słuchawkę, gdy usłyszał cichy, zachrypnięty głos, którego nie potrafił rozpoznać.

- Izaya cię zdradza.

Kida zamarł. Zaczął na głos zaprzeczać, że to przecież niemożliwe, ale wszystko wskazywało na to, że jego rozmówca już odszedł. Masaomi wybiegł z mieszkania, licząc, że jeszcze zdąży złapać osobę, która przyniosła mu tę nieszczęsną wiadomość. Jedyne, co zyskał, to zamoczenie ubrań. No i przykrywka. Teraz, gdy stał na deszczu, a krople wody mieszały się z jego łzami, czuł się gorzej niż po śmierci Saki. Wtedy wydawało mu się, że serce rozbiło mu się na tysiące kawałeczków, których nigdy nie zdoła poskładać z powrotem. A potem poszedł do Izayi, do ostatniej osoby, do której iść powinien. A jednak to właśnie Orihara pomógł mu zaleczyć złamane serce i stał się jedną z najważniejszych osób w jego krótkim życiu.

Masaomi otrząsnął się i wrócił do domu. Chwycił telefon leżący na łóżku i odblokował ekran. Przeczytał wiadomość od Izayi. „Przepraszam”…

Shizuo stanął w wąskim przejściu między blokami. Dokładnie w tym samym miejscu, w którym pocałował informatora. Serce biło mu nadzwyczaj głośno. Bał się zdemaskowania przez Kidę. Gdy zadzwonił, nie miał zupełnie pomysłu co powiedzieć. A przecież chciał zniszczyć ich związek. I wtedy do głowy przyszło mu to jedno, proste zdanie. Zdanie, które poskutkowało. Stał przez chwilę patrząc na Masaomiego, moknącego na deszczu z opuszczoną głową. Wiedział, że zranił chłopaka. Ale przecież tylko chronił siebie i własne uczucia.

Odwrócił się na pięcie i odszedł, zupełnie nie przejmując się deszczem.

Izaya wyszedł spod prysznica. Czuł się nieco lepiej. Teraz przynajmniej mógł spokojnie zabrać się za pracę, a to był dla niego najlepszy sposób na pozbycie się niechcianych myśli. Zerknął na wyświetlacz telefonu. Uśmiechnął się smutno, uświadamiając sobie własną naiwność. Napisał przecież Kidzie jedno słowo. Dlaczego chłopak miałby się w ogóle przejąć tym sms-em? Orihara szybko wytarł się ręcznikiem i przebrał w czyste ubrania. Mógłby już założyć piżamę, ale ze względu na prawdopodobne kilka godzin siedzenia w domowym biurze, wybrał po prostu czyste dżinsy i czarą koszulkę.

Po drodze wszedł jeszcze do kuchni i zabrawszy żelki i kawę, rozsiadł się wygodnie w fotelu. Z szuflady wyjął najpotrzebniejsze papiery i włączył laptopa. Kawa i paczka słodyczy wylądowały w kącie biurka. Przez chwilę informator szukał jeszcze okularów.

Masaomi oparł się plecami o ścianę. Zjechał po niej i owinął ręce wokół kolan. Czuł się zraniony i zdradzony. A mimo to, sięgnął po telefon i popełnił kolejny błąd. Odpisał Oriharze.

„Izaya, przyjedziesz?”

Wiedział, że w całym zamieszaniu, które ogarnęło jego głowę, zapomniał zamknąć drzwi. Ale teraz to nawet lepiej. Informator nie będzie miał problemów żeby wejść do środka.

Orihara oderwał wzrok od wykonywanej pracy i zerknął na wyświetlacz telefonu. Przeczytał wiadomość od Kidy. Zostawił wszystko natychmiast. Nie wiedział, dlaczego czuł aż taki niepokój. Czy to dlatego, że Masaomi zazwyczaj zdrabniał jego imię? A może dlatego, że nigdy nie prosił go o przyjechanie. Albo przez tę sytuację z Shizuo. Może przez wszystko naraz? Ważne jest to, że Izaya wybiegł z domu w samej koszulce i spodniach, zbiegł po schodach i wsiadł na motor.

Informator zaklął cicho, gdy uświadomił sobie, że nie dość, że jest noc, to jeszcze pada. A on przecież nie miał ani kasku, ani kurtki. Postanowił jednak, że nie będzie marnował czasu.

Ruszył z piskiem opon. Jechał szybciej niż zazwyczaj. Zdecydowanie łamał przepisy. Chciał jak najszybciej być już u Masaomiego. Do tego deszcz przesłaniał mu pole widzenia. Izaya nie zauważył ciężarówki jadącej z przeciwnej strony, gdy skręcał. Ostatnim, co pamiętał był niesamowity huk, jasność reflektorów i ból.

 Potem już tylko czerń.