One Shot - DRRR!! - "Zwykły dzień"

Izaya jak zwykle przyszedł do Ikebukuro. Nudziło mu się w pracy, a Namie strasznie zrzędziła. A ludzie, których tak kochał robili zbyt wiele rzeczy tak, jak to zaplanował. Chciał przełamać tę passę. Niezbyt dużo czasu zajęło mu znalezienie w tłumie blond czupryny. Stanął na pasach, kilkadziesiąt metrów od byłego barmana. Światło zmieniło się i ludzie szybko przeszli, mijając go w pośpiechu. A on czekał. Wiedział, że to wystarczy. Zawsze wystarczało. Uśmiechnął się szeroko i wrednie. Wszystko stało się tak szybko. Ale ten sam scenariusz przerabiany  niemal codziennie Orihara znał już na pamięć. Jego wredny uśmiech, irytacja na twarzy Shizuo i zaniepokojone spojrzenie Toma, który już wiedział, co się szykuje. Potem jak zawsze Heiwajima zmiął w dłoni papierosa i rzucił go na ziemię. Przydeptał butem, nie odrywając wzroku od informatora. Tom jak zawsze próbował uspokoić go i wytłumaczyć, że to nie ma sensu i że Izaya robi to specjalnie. Ale Shizuo już nie słuchał. Całą uwagę skupił na brunecie.

- Izaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaayyyyyyyyyyyaaaaaaaaaa – wydarł się jak zawsze.

Orihara uśmiechnął się szerzej i spojrzał mu prosto w oczy mimo tak wielkiej odległości. Włożył ręce do kieszeni kurtki z futerkiem, obrócił się na pięcie i zaczął uciekać. Nawet nie musiał się oglądać. Widział, że blondyn pobiegnie za nim. Wyrobił już sobie przez Heiwajimę niesamowity instynkt. Dokładnie czuł, gdzie spadnie rzucony przez przeciwnika przedmiot oraz jaką będzie miał trajektorię. Rozejrzał się dookoła. Lekko przyspieszył i wskoczył na śmietnik. Idealnie zgrał się z Shizuo, który kilkanaście metrów za nim, właśnie rzucił znakiem drogowym. Izaya wybił się z metalowego pojemnika i wskoczył na znak. To wszystko trwało ledwie ułamek sekundy. Orihara skoczył ponownie i w ten sposób znalazł się na dachu budynku. Shizuo stanął centralnie pod nim. Dla obu było wiadome, że blondyn nie potrafi aż tak lekceważyć grawitacji jak informator.

- Nee Shizu – chan już się znudziłeś? – spytał głosem ociekającym sarkazmem. Na dodatek na jego twarzy wykwitł szeroki, wredny uśmiech. – Tyle znaczą twoje słowa, że zabijesz mnie jeśli tylko postawię stopę w Ikebukuro?

Obaj też wiedzieli, że gdyby nie nadzwyczajna sprawność informatora, ten dawno wąchałby kwiatki od spodu. Większość ludzi już uciekła, bojąc się przypadkowego rykoszetu. Ale nie Izaya. On zawsze najpierw irytował Shizuo a potem zmuszał, by za nim biegł. Ale obaj robili to z innych powodów. Shizuo zawsze pragnął tylko jednego. Śmierci tego obrzydliwego kleszcza. A Orihara? Wiedział ,że jeżeli wystarczająco go zirytuje, chłopak wyładuje całą swoją złość. A jeżeli zrobi to na nim, a wiadome było, że Izaya praktycznie zawsze wychodził z ich potyczek bez śladu, to nie zrobi tego na nikim innym. W głębi duszy Orihara cieszył się, że Shizuo nie rozumiał jego toku rozumowania. To było by dziwne. Dwaj wrogowie. Tak było od liceum. Heiwajima chwycił najbliższy śmietnik. Jednakże źle wymierzył. Za nisko. Przedmiot odbił się od barierki, za którą stał Izaya. Brunet nie byłby sobą, gdyby tego nie wykorzystał. Wskoczył na śmietnik i niejako skrył się za nim tak, by blondyn nie wiedział, czy informator nadal stoi na dachu, czy zniknął. Wieczorne słońce tylko mu w tym pomagało. Kiedy był już blisko ziemi, Orihara zeskoczył ze śmietnika i miękko wylądował za Shizuo. Nim blondyn zdołał się obrócić, Izaya wyjął swój sprężynowy nożyk i od tyłu przyłożył mu do gardła. Słyszał jak Heiwajima przełyka ślinę. Nie bał się. Żaden z nich. Były barman zrobił coś niespodziewanego. Rzucił się do tyłu. Izaya, który się tego nawet nie spodziewał, poleciał do tyłu, na piękne spotkanie ze ścianą budynku. Dodatkowo przygniótł go ciężar Shizuo. Chłopak zaśmiał się szczerze.

- Tym razem znów przegrałeś Shizu – chan – powiedział cicho z wrednym uśmieszkiem.

Blondyn zdziwił się. Bo w końcu jak to? Przyciska go do ściany. Informator nie ma możliwości ucieczki, a nadal twierdzi że wygrał. Ostrze przyłożone do szyi Shizuo było chłodne. To na nim całą swoją uwagę skupił były barman. I to był jego błąd. Izaya korzystając z niby niekorzystnej sytuacji dwoma sprawnymi ruchami zablokował nerwy chłopaka. Zabrał nożyk z jego szyi i odepchnął go do siebie. Heiwajima spojrzał na niego zdumiony, gdy spadał. Brunet schował nożyk do kieszeni i podszedł do niego. Chwycił go pod ramiona i dociągnął do budynku. Oparł go plecami o ścianę i ukucnął przy nim. Delikatnie jednym palcem podniósł jego podbródek i zmusił do spojrzenia sobie w oczy. Blondyn zrobił to niechętnie.

- Paraliż jest chwilowy. Trwa wystarczająco długo, bym zdołał uciec. Następnym razem też przegrasz – uśmiechnął się do niego wrednie.

Potem puścił go i wstał. Włożył ręce do kieszeni i odszedł lekko podskakując. I uśmiechając się, gdy w oddali słyszał cichnące przekleństwa pod jego adresem. Izaya wrócił  do domu. To był jeden ze zwykłych dni, które tak lubił. Najpierw praca, potem codzienna walka z Shizu – chanem i na koniec jeszcze kolacja z siostrami. Zatem dzień, mógł zaliczyć do udanych.