Part 14 - Pójdziesz do Soula?

Fajnie wyszło? ;3

Eruka zamieniła się w żabę i wskoczyła do torby Maki. Dziewczyna wzięła bagaż swój i Żabiej Wiedźmy i rozłożyła olbrzymie, białe skrzydła przeplatane złotymi nićmi. Pomachała im na pożegnanie i wzbiła się w powietrze. Przez dość spore obciążenie i brak wprawy w lataniu, leciała dość wolno. Do tego słońce piekło niemiłosiernie, więc co jakiś czas musiały robić sobie przerwy. Podczas nich Eruka zamieniała się w człowieka i podawała jej wodę i pytała, czy wszystko w porządku. Maka zbywała jej zamartwienia uśmiechem. Wszystko zmieniło się wieczorem. Gorące słońce zostało nagle zastąpione burzą. Pierwszym co Mace przyszło do głowy, to pytanie, jak Soul poradzi sobie bez niej w czasie burzy. Odepchnęła te myśli. Po ponad dwóch tygodniach na pewno znalazł sobie nowego Mistrza. Po policzkach dziewczyny spłynęły słone łzy, łącząc się z deszczem uderzającym o jej twarz. W ten sposób doleciały do Miasta Śmierci. Maka wylądowała miękko. Eruka natychmiast przemieniła się w dziewczynę i podała jej butelkę z wodą. Miała rację, Albarn była padnięta. Po takiej trasie, w takich warunkach? Nic dziwnego. Mimo to złożyła skrzydła, które zamieniły się  w tatuaż na jej plecach i ramionach. Do tego na prawym nadgarstku miała owiniętego jednego z oswojonych przez siebie węży Medusy, który tworzył dodatkowy tatuaż. Maka wyjęła z torby swój płaszcz i założyła. Wcześniej miała tylko krótkie jeansowe spodenki i koszulkę bez ramiączek. Włosy miała nadal rozpuszczone, a opaska Soula leżała, zawieszona na jej szyi. Kawałek musiały przejść. Musiały jak najdłużej zachować swoją obecność w tajemnicy. Maka od razu skierowała się do swojego mieszkania. Wiedziała, że jeśli Soul ją odrzuci, nie będzie nawet próbować dostać się do Shibusen. Eruka podążyła za nią. Ukryła się w jednym z przejść i przytrzymała torby. Ich Ochrona Duszy była niesamowita. Nikt jeszcze ich nie wykrył. Maka najpierw obudziła Cronę. Mieszkanie jak zawsze było otwarte, więc weszła bez problemu. Różowłosa uściskała ją mocno i rozpłakała się ze szczęścia. Bez żadnych rozmów na razie Maka zaciągnęła ją do kuchni. Wcisnęła jej wodę i szklankę w dłoń.

- Pójdziesz do Soula? Zawsze ma koszmary w czasie burzy – powiedziała cicho.

Zarówno ręce jak i głos lekko jej się trzęsły. Albarn nie wiedziała, jak chłopak by zareagował. Po raz pierwszy w życiu wolała zostać w cieniu. Crona dostrzegła jej wahanie. Zbyt dobrze ją znała by nie wiedzieć, co to oznacza. Dlatego zapytała tylko.

- Co mam zrobić?

Albarn uśmiechnęła się lekko. Była zestresowana jak nigdy dotąd. Żaden egzamin nie był dla niej tak ważny i tak stresujący jak ta sytuacja. Wyłamała nerwowo palce.

- Pójdź tam. Złap go za rękę i zasłoń usta jak będzie krzyczał. Potem daj mu wody.

Mistrzyni Kosy udzieliła jej szczegółowej odpowiedzi. Crona zgodziła się, ale pod jednym warunkiem.

- Pójdziesz tam ze mną. Udzielisz wskazówek.

Różowłosa wiedziała, że inny argument by nie podziałał. Maka zgodziła się. Weszły po cichu do jego pokoju. Crona zgodnie z instrukcjami Maki zrobiła wszystko. Albarn natomiast stanęła w kącie. Była niemal niewidoczna. I wszystko stało się tak jak zawsze. Soul mocniej ścisnął dłoń dziewczyny i obudził się. Uśmiechnął się, otwierając oczy. Ten uśmiech jednak zrzedł, gdy poczuł, że dłoń, którą trzyma jest inna. Bardziej koścista i zupełnie nie pasująca do jego dłoni. Spojrzał na Cronę. Usiadł i szybko wypił wodę. Przez chwilę miał nadzieję, że to Maka. Ale tak nie było. Ale potem dostrzegł ją. Stała w rogu. Niemal jej nie dostrzegł. Miała na sobie to co zwykle. Ale włosy zostawiła rozpuszczone. I miała jego opaskę na szyi. Ale potem nagle zeskoczył z łóżka i podszedł do niej. Crona dyskretnie wycofała się z pokoju zostawiając ich samych. Żadne z nich się nie ruszyło. Wyglądało to tak, jakby była między nimi niewidzialna bariera. Maka znów nerwowo wyłamała palce.

- Znów miałeś koszmar? – zaczęła, łapiąc się pierwszego lepszego tematu.

Po raz pierwszy cisza między nimi była nie do zniesienia. Soul podchwycił temat.

- A ty jak zwykle przyszłaś. Jak ci się udało?

Był zdziwiony, że zdołała uciec wiedźmom.

- Medusa wiedziała od początku. To był mój warunek. Mieli nikogo nie krzywdzić, a ja miałam się wyszkolić na pełnoprawną wiedźmę. A że już nią jestem, puściła mnie.

- Ale jak to? Wiedźmę?

Soul, wbrew temu, co myślała Maka, nie zamierzał jej odepchnąć. Był po prostu ciekaw.

- Jestem Wiedźmą – powiedziała cicho. – Przepraszam. Nie powinnam tu przychodzić.

I Maka odwróciła się z zamiarem wyjścia. Soul zaśmiał się cicho. Złapał ją delikatnie za rękę i przyciągnął do siebie. Mocno ją przytulił, wkładając twarz w jej rozpuszczone włosy i wdychając ulubiony zapach lawendy. Jej zapach. Albarn zdziwiła się. Nie spodziewała się tego. Ale była szczęśliwa. Odwzajemniła uścisk i rozpłakała się.

~ Crona, pójdziesz po Erukę? Czeka w przejściu.

~ Jasne Maka! Zostaniesz?

~ Chyba tak.

Rozmowy telepatyczne wśród wiedźm nadal były dla Maki czymś nowym, ale niezmiernie użytecznym. Crona poszła po Żabią Wiedźmę. Dziewczyna zajęła kanapę. Podziękowała wszystkim i poszła od razu spać. Crona też zniknęła w swoim pokoju. A Maka i Soul wciąż stali przytuleni. W końcu dziewczynie nie udało się stłumić ziewnięcia. Evans zaśmiał się cicho i przeciągnął ją w stronę łóżka. Położył się na nim. Albarn po chwili wahania zdjęła płaszcz, przewiesiła go przez krzesło i położyła się obok niego, kładąc mu głowę na klatce i lekko obejmując go w pasie. On zaś objął ją ramieniem i delikatnie zaczął gładzić po ręce. Przykrył ich kołdrą, by nie zmarzli.

- I tak masz mi wszystko powiedzieć.

- Teraz?  - odparła Maka z uśmiechem i spojrzała mu w oczy.

- Tak.

Evans chciał się wszystkiego dowiedzieć od razu. I Maka mu wszystko opowiedziała. Nie ominęła szczegółów czy uczuć. Była szczera. Na koniec stwierdziła smutno.

- Mogą nie przyjąć mnie z powrotem do Shibusen.

Soul zaśmiał się cicho.

- W takim wypadku pojedziemy gdzieś razem. Zaczniemy w innym miejscu.

Maka spojrzała na niego zdziwiona. On jednak tylko delikatnie pocałował ją na dobranoc. Oboje zasnęli uśmiechnięci i pierwszy raz od dawna – szczęśliwi.