Odejdę

Z dużym opóźnieniem i smutną informacją :)

Za to pierwsze przepraszam.

To drugie... Otóż... Wyjeżdżam i przez jakieś 2 tyg nie będzie nowej notki :C Mam nadzieję, że to Was nie zniechęca, a  tymczasem DGM :D

Zerwałem się natychmiast i biegłem, jakby sam diabeł mnie gonił. Cóż.. wobec zaistniałej sytuacji śmiało mogę przyznać, że szatan nie deptał po piętach mnie, ale Road. Co nie zmieniało faktu, że zrobię wszystko, żeby nic się jej nie stało. Gdy dobiegłem na plac dostrzegłem coś, czego nigdy nie spodziewałem się ujrzeć. Ludzie uciekli z targowego placu, jednocześnie przystając na jego brzegach by przyjrzeć się zachodzącej scenie. Wielki robot Kamui’a złapał Camelot. Dziewczyna próbowała się uwolnić. Krzyczała. Była zła na siebie, że dała się tak głupio złapać i była w potrzasku.

Zdawałem  sobie sprawę z tego, że Lavi jest tuż za mną i że w razie czego, mogę liczyć na jego pomoc. Bez zastanowienia aktywowałem Innocence i wybiłem się z ziemi. Poczułem tylko, jak chłodny metal atakuje moją skórę, a po kilku sekundach moje plecy zderzyły się ze ścianą, tworząc w niej niewielkie zagłębienie. Wyplułem trochę krwi z ust.

Lavi natychmiast znalazł się przy mnie. Choć właściwsze byłoby stwierdzenie, że stanął pomiędzy mną, a robotem, który wlepiał we mnie swoje mechaniczne ślepia. Otarłem niewielką strużkę krwi z brody i wstałem. Nie spodziewałem się, że Kamui aż tak ulepszy swoje zabaweczki. Obiecałem sobie, że tym razem będę ostrożniejszy.

Ominąłem Laviego i wybiłem się w powietrze. Z mojej białej szaty utworzyła się natychmiast gęsta sieć. Wydawało mi się, że jest nie do przedarcia. No właśnie. Wydawało mi się. Robot natychmiast przywyknął do nowej sytuacji. Zaczął przedzierać się przez moją pułapkę. Owszem, spowalniała go ona. Ale tylko tyle. Postawiłem wszystko na jedną kartę. Na zaskoczenie.

Nagle odrzuciłem Ukoronowanego Klauna, a w mojej dłoni znalazł się miecz. Zanurkowałem w dół licząc na to, że robot będzie potrzebował chwili na zrozumienie tego, co się właśnie stało. Poczułem jak ostrze napotyka opór metalowego ramienia, by chwilę później zatańczyć wolno w powietrzu. Opadłem na ziemię i odetchnąłem w duchu z ulgą. Wielka łapa robota, już odcięta, wypuściła Road i zaczęła swoją swobodną wędrówkę ku ziemi. Tak jak i sama Camelot. W ułamku sekundy znalazłem się pod nią. Chciałem ją złapać, ale skończyło się tym, że oboje się przewróciliśmy. Przytuliłem ją szybko i stanąwszy, stanowiłem dla niej podpórkę.

Gniew w jej oczach rósł z każdą sekundą. Nic poważnego jej się nie stało. To po prostu jej zraniona duma. Coś mignęło obok nas i przebiło się przez robota na wylot. Natychmiast odwróciłem głowę. Idealnie w czas, by zobaczyć upadające żelastwo i śmiejącego się Earla, stojącego na swojej latającej parasolce. Chciałem powiedzieć, że problem z głowy, gdy zauważyłem sporą grupkę Egzorcystów, a także osobę, której bym się nie spodziewał.

Wszędzie bym ją poznał. Ten chód, te włosy, które niewiadomo kiedy odrosły. Ale to przecież nie mogła być ona. Przecież ona umarła. Sam ją zabiłem. Nagle mnie olśniło. Przez ułamek sekundy myślałem, że Milenijny chce ze mnie podrwić, pokazując mi ją. Chce wywołać we mnie poczucie winy. Ale o ile poszukiwałem tego uczucia w głębi swojej duszy, o tyle czułem pustkę. Moje oczy wychwyciły pewien szczegół. Jej ruchy… nie były zbyt płynne. Dalej chodziła tak, jak kiedyś, ale jakby nieco wolniej i mechaniczniej?

- Zabieraj stąd Road – wrzasnął Milenijny.

Posłuchałem go. Choć dziewczyna również ją dostrzegła i chciała uśmiercić ją ponownie, to jednak musiałem ją chronić. Nawet przed samą sobą. Wziąłem ją delikatnie, acz stanowczo na ręce i zniknąłem w zaułku. Wbiegłem po schodach na jakiejś otwartej klatce schodowej. Dopiero, gdy znaleźliśmy się na dachu, postawiłem Camelot na ziemi. Spojrzała na mnie wściekła.

Łagodnie chwyciłem jej dłonie i uśmiechnąłem się.

- Nie dziw się, że chcę cię chronić. Jesteś dla mnie najważniejsza Road.

Noah przez chwilę próbowała udawać obrażoną, ale wyraźnie jej to nie wychodziło. Pocałowałem ją czule i odsunąłem się.

- Sprawdzę co tam się dzieje i wrócę do ciebie.

Podszedłem na skraj dachu. To właśnie tam zatrzymał mnie jej głos.

- A co potem?

Spojrzałem na nią, zadając jej nieme pytanie.

- Przecież już wiesz, prawda? Zorientowałeś się.

Uśmiechnąłem się do niej. Tak… Wiedziałem, że Earl był w moim życiu praktycznie od początku i najczęściej jak się dało. Jako Mana. Jako Cross. Zrozumiałem to wtedy, gdy dłużej zastanawiałem się nad umiejętnościami Milenijnego.

- Odejdę.

Odparłem spokojnie. Nie miałem innego planu. Nie chciałem już przebywać w towarzystwie Earla. Nie miałem też po co wracać do Zakonu. Tak na dobrą sprawę to nie miałem gdzie się podziać. Mogłem tylko włóczyć się po świecie, żyjąc z dnia na dzień i walczyć o własne marzenia. I spełniać je. Road przytuliła mnie.

- Nigdzie sam nie pójdziesz.

Zaśmiałem się cicho i poczochrałem jej włosy.

- Niedługo wrócę.

Wyplątałem się z jej uścisku i zeskoczyłem z budynku. Wiedziałem, że na mnie poczeka. Zawsze czekała. Teraz tylko pozostawało mi zrozumieć sytuację, która działa się przed moimi oczami. Potem odejdę bez patrzenia na niczyje uczucia. No… Odejdziemy.