Na chwilę stanęli
przed drzwiami do mieszkania. Kaito otrzepał włosy Miku, na których zdążył już
opaść śnieżno biały puch. Na klatce zdjęli również buty, żeby nie nabrudzić w
mieszkaniu. Odstawili je w przedpokoju. Kurtki zawisły na wieszakach niewiele
później. Usiedli sobie w salonie i włączyli jakąś grę na konsoli. Śmiejąc się,
rozmawiając i grając spędzili kilka godzin. Dopiero, gdy za oknami zrobiło się
ciemno, a oni już zgłodnieli, wzięli się za coś pożyteczniejszego. Kaito
zamówił im chińszczyznę, gdy Miku przeszukiwała lodówkę. Dziewczyna umiała
świetnie gotować. Tylko, że znowu zapomnieli zrobić zakupy, więc z zawartości
lodówki można było zrobić co najwyżej sałatkę. Gdy rozległ się dzwonek, Miku
podeszła do drzwi. Zapłaciła za chińszczyznę i weszła do salonu z jeszcze ciepłym
jedzeniem. Spojrzała na Kaito z lekkim
wyrzutem, ale uśmiechnęła się. Podała mu jedną z porcji. Życzyli sobie
smacznego i szybko zjedli. Niedługo potem padło słowo „dobranoc” i Miku
zniknęła w swoim pokoju. Chłopak też zbyt długo nie siedział. Hatsune pierwszy
raz od dłuższego czasu śnił się koszmar. Obudziła się z lekko spoconym czołem.
Najciszej jak mogła przeszła się do łazienki. Wiedziała, że Kaito ma bardzo
czuły sen. Przemyła twarz zimną wodą i osuszyła ręcznikiem. Nim jednak wróciła
do pokoju, weszła do pokoju przyjaciela. Czuła się idiotycznie, bo wiedziała,
że już spał.
- Śpisz? – spytała mimo to.
Po dłuższej chwili padła odpowiedź.
- Już nie – mruknął zaspany Kaito siadając na łóżku. –
Coś się stało?
- Nic. Po prostu miałam zły sen.
Chłopak nie odpowiedział, tylko się przesunął. Miku
podziękowała mu i położyła się obok niego. Tak było zawsze. Mieli już wyrobione
pewne zachowania i porozumiewali się bez słów. Kiedy ona miała koszmary, zawsze
przychodziła do niego, a on pozwalał jej spać ze sobą. A kiedy on wdawał się w
bójki, to ona jako pierwsza mu pomagała, jeśli chodzi o rany. Choć to była
pewna rutyna, oboje ją lubili i nie nudziła im się. Raczej jeszcze bardziej
podbudowywała ich przyjaźń. Miku położyła głowę na klatce chłopaka i lekko go
objęła jedną ręką. On zaś otoczył ją ramieniem. Oboje zasnęli bardzo szybko. To
Miku wstała pierwsza. Zawsze tak było. Co rano wchodziła do jego pokoju by go
obudzić, lub budził go zapach śniadania. Tym razem jednak chłopak nie miał po
co wstawać tak wcześnie. Więc Hatsune zostawiła go śpiącego. W swoim pokoju
przebrała się i wzięła szkolną torbę. Zrobiła jeszcze śniadanie na szybko.
Połowę zjadła, a drugą zostawiła w lodówce. Zdawała sobie sprawę, iż Kaito może
albo nie zauważyć przygotowanego dla niego śniadania, albo ze względu na dużą
zawartość warzyw i owoców, po prostu coś zamówić. Mimo to nakleiła na lodówce
karteczkę z informacją o śniadaniu i uśmiechniętą buźką. Założyła kurtkę i
wyszła z mieszkania. Po drodze kupiła jeszcze kilka sprayi. Właściwie w szkolnej torbie nie miała nic
poza nimi. Specjalnie przeczekała aż zaczną się lekcje. Schowała kurtkę do
torby. Gdy już wszyscy znaleźli się w klasach, dziewczyna przeszła przez
parking i na jednej ze ścian zaczęła tworzyć ogromne grafitti. Przedstawiało
ono ją i dopisek pięknymi, bogato zdobionymi literami „Rzuć szkołę, goń
marzenia”. Miała talent plastyczny, więc to co powstało można było nazwać
arcydziełem sztuki ulicy. Niestety ubrudziła od sprayu zarówno ręce aż po
łokcie, jak i twarz, czy szkolny mundurek. Gdy skończyła, wzięła swoją torbę i
zrobiła zdjęcie. Chciała się później pochwalić Kaito swoim popisem. Pamiętała
jego słowa, że tym razem nie pozwoli jej się wypisać ze szkoły. A przecież
istniał szybszy, łatwiejszy i pewniejszy sposób na opuszczenie jej. Miku
pierwszy raz postanowiła, że zostanie wylana. Na innych ścianach malowała
jeszcze karykatury różnych nauczycieli, które lekko mówiąc były ośmieszające. Każdemu
ze swych dzieł zrobiła zdjęcie. Malowała dopóty dopóki nie skończył jej się
spray. Wyrzuciła do kosza puste puszki. Wiedziała, że zrobiła za mało. Bądź co
bądź za pozycję najlepszej uczennicy miała spore ulgi. I z grafitti pewnie by
się wywinęła. Ale dziewczyna tego nie chciała. Zaczęła rzucać kamieniami w
szyby, które po kolei pękały z
nieprzyjemnym trzaskiem i rozsypywały się masą niewielkich odłamków. W jednej
ze stłuczonych szyb pojawiła się głowa dyrektora. Jego oczy rozszerzyły się ze
zdziwienia, gdy zobaczył kto to wyczynia.
- Hatsune Miku do gabinetu – wydarł się.
Miku uśmiechnęła się lekko pod nosem. Wszystko poszło po
jej myśli.
Kaito
obudził się. Zobaczył, że Miku już wyszła. Pewnie nie chciała go budzić.
Przetarł oczy i wstał. Będzie się nudzić przez najbliższe kilka godzin. Wolnym,
wciąż zaspanym krokiem przeszedł do kuchni. Zobaczył karteczkę na lodówce i
uśmiechnął się mimowolnie. Krytycznym spojrzeniem obrzucił warzywa i owoce, ale
zjadł wszystko. Głównie dlatego, że był głodny, ale fakt, że dzięki temu miał argument
więcej by przekonać Miku do zrobienia jajecznicy, czy omleta, też nie
pozostawał w cieniu. Z talerzem i kubkiem parującej kawy usiadł przy stole w
salonie.
Dziewczyna usiadła w gabinecie dyrektora. Była uśmiechnięta
i dumna z tego, co zrobiła. Przykro jej było jedynie z tego powodu, że szkoła
będzie teraz mieć wydatki na naprawę szkód. Mężczyzna westchnął ciężko.
- Dlaczego Miku?
Dziewczyna wzruszyła tylko ramionami. Gdyby powiedziała,
że chce zostać zwolniona dyscyplinarnie, dyrektor pewnie by się zdziwił i
jeszcze bardziej pragnął zatrzymać w tej szkole.
- Złamałaś ponad połowę szkolnych przepisów. Nie mogę ci tego
puścić płazem.
- Jaką otrzymam karę?
- Kilka tygodni kozy.
Co? Tylko? Miku jednak nie pokazała po sobie zdziwienia i
rozdrażnienia. Podeszła do okna i wybiła je pięścią. Zraniła się, ale miała to
chwilowo w nosie.
- Miku przestań, bo będę zmuszony cię wyrzucić.
Hatsune nie pokazała, jak bardzo tego chce. Po prostu
zaczęła wywalać przez okno szkolne puchary. Wysokość i siła z jaką je rzuciła,
niszczyła je w starciu z ziemią. Dyrektor złapał ją za rękę.
- Jesteś zwolniona dyscyplinarnie ze szkoły z decyzji
samego dyrektora.
Miku uśmiechnęła się. Podziękowała i kulturalnie wyszła.
Skierowała się do domu. Był mróz, a ona nie dość, że nie założyła kurtki,
której nie chciała ubrudzić sprayem, to jeszcze miała silnie krwawiącą rękę, w
której powoli zaczynała tracić czucie. Szybko wróciła do domu. Odłożyła torbę
do pokoju i weszła do salonu. Uśmiechnęła się zwycięsko. Kaito spojrzał na nią
zdziwiony. Dostrzegł też, że krwawi. Natychmiast zostawił śniadanie i pociągnął
ją do łazienki, gdzie delikatnie jej to przemył i zakleił plastrami.
- Co się
stało? – spytał zdziwiony. – I czemu nie jesteś na lekcjach? Mówiłem ci, że tym
razem masz się nie wypisywać.
- I nie wypisałam się – odparła z uśmiechem. – Wylali mnie.
Po czym skierowała się do swojego pokoju i szybko
przebrała w dresy i luźną koszulkę. Szkolny mundurek był tak zniszczony, że
nadawał się tylko do kosza. Kaito w tym czasie wrócił do jedzenia śniadania.
- Jak to cię wylali? Ciebie? – spytał zdziwiony, gdy
usiadła obok niego.
- Dokładnie – odparła.
Pokazała mu zdjęcia i opowiedziała wszystko. Kaito
patrzył na nią coraz większymi ze zdziwienia oczami. Nie spodziewał się po niej
czegoś takiego. Uśmiechnął się. Zdawał sobie sprawę, iż dyrektor nie zgodziłby
się na wypisanie dziewczyny. On zresztą też nie. A ona została wyrzucona. Tylko
dlatego, żeby mogli pójść razem do innej szkoły. Niebiesko włosy nagle
przytulił ją. Miku spojrzała na niego z pytaniem w oczach.
- Dziękuję – mruknął.
Dopiero wtedy dziewczyna odwzajemniła uścisk.
- Nie ma za co głupku – odparła z uśmiechem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz