Part 7 - Dlaczego Allen?

Uwagi :D

Jest to jedna z najdłuższych notek z DGM, więc liczę, że policzycie mi ją jako za wczoraj i przedwczoraj i dziś :D

Kirin - odfochaj się już :) I lepiej nie czytaj bo znowu będzie, że jestem zua i każę Ci wyobrażać sobie okropne rzeczy T.T

Do tego najlepiej posłuchać sobie piosenki Milenijny Earl szuka serc :) Zwłaszcza do momentu, w którym występują najważniejsi bohaterowie - Allen, Road, Earl, Lenalee, Lavi i Kanda. (Szatanie, ale spoiler xD)

Jak coś to nr 2 na playliście bloga XD Zaraz po Yirumie :)

Dotarli. W końcu im się udało. Nie dość, że odnaleźli Arkę, to jeszcze udało im się na nią włamać. Wierzyli, że Allen znajdzie ich najszybciej, jak tylko będzie mógł. A jednocześnie bali się iść sami, nie chcąc się zgubić. Ale w jednym mieli rację. To Allen przybiegł do nich pierwszy.

Stanąłem jak wyryty, gdy ich zobaczyłem. Lavi, Kanda… Tak bardzo tęskniłem. Za tobą Kanda trochę mniej, bo zawsze się kłóciliśmy. Ale mimo wszystko byłeś moim przyjacielem, więc tęskniłem. Lavi… Dlaczego cały czas mi to robisz? Ranisz mnie, próbując mnie uratować. Tylko że ja nie chcę być uratowany. Po co zerwaliście się tak późno? Nie macie najmniejszej szansy. Ona przepadła dawno temu. W dniu, gdy dołączyłem do Noah jeszcze jako stary Walker. Tylko po co przyszyliście tu z nią? Przecież ona nawet nie próbowała mnie wtedy powstrzymać. Była mi jak siostra, którą próbowałem ratować, a ona wbiła mi nóż w plecy. To bolało bardziej niż zdrada całego Zakonu.

Moje rozmyślania przerwała Road. Dziewczyna stała z opuszczoną głową i trzymała mnie za rękę. Nuciła coś. Dopiero po dłuższej chwili zrozumiałem co to za  melodia.

- Milenijny Earl szuka swoich cennych serc…

Spojrzałem na nią zdziwiony. Może nawet nieco przestraszony, gdy nagle podniosła głowę i z szaleństwem w oczach spojrzała na trójkę intruzów. Nie… Nie na trójkę. Zignorowała Laviego i Kandę. Wzrokiem przeszywała tylko Lenalee.

- Road – powiedziałem cicho.

Nie rozumiałem zupełnie nic. A wszystko jeszcze bardziej skomplikowało się, gdy wokół nas rozległ się śmiech. Ten docierający do wszystkich zakamarków umysłu śmiech Milenijnego. Wkrótce dołączyły do niego kroki niosące się echem po korytarzu. Wszystkie te dźwięki idealnie pasowały do piosenki Camelot. Nagle ta melodia ucichła.

- Allen się zorientuje jeśli to zrobisz – zaśmiała się dziewczyna.

Z głębi korytarza padła odpowiedź.

- Wiem. Ale w końcu i tak by się to stało. A teraz jest mi to potrzebne.

To zdanie powiedział ktoś o innym głosie niż Earl… A jeszcze większym zdziwieniem okazał się wyłaniający się z mroku mężczyzna. Lenalee wydawała się najbardziej zdziwiona i przerażona. Nawet bardziej niż Allen. Mężczyzna niósł ze sobą nieprzyjemną aurę, mimo dziwnego wyglądu.

- Bracie?

Wszyscy spojrzeli na Kamui’a. Skąd miałby się wziąć we wnętrzu Arki sam kierownik Zakonu? Jednak śmiech, który był odpowiedzią na to pytanie, ewidentnie należał do Earla. Kamui chwycił dwoma palcami swoją brodę i ściągnął maskę. Trzymał ją w prawej dłoni, tuż przy twarzy wykrzywionej w groteskowym uśmiechu.

- Tak Lenalee. Dokładnie.

Dziewczyna opadła na kolana i zatkała uszy rękoma. Kręciła głową jakby nie wierzyła, że to może być prawda. Earl jednak nie zamierzał być łagodny. A w mojej głowie kołatała się nieprzyjemna myśl, że Earl może nie być tym, za kogo się podaje. Milenijny podszedł do intruzów.

- Wszystko było takie piękne i proste. Wystarczyło zamienić noworodki. Twój idiotyczny brat w ogóle się nie zorientował. Choć to w głównej mierze zasługa Road i innych Noah, dzięki którym udało mi się zmienić jego, nie… waszą pamięć. Wychowałaś się na Arce. Byłaś drugim przypadkiem hybrydy. Ten pierwszy był jednak ważniejszy, więc zostawiliśmy go w spokoju. Bardziej nam na nim zależało.

Ten pierwszy okaz hybrydy? Poczułem nieprzyjemne ukłucie w sercu. Czy on mógł mówić o mnie? Nie.. to nie miało najmniejszego sensu. Milenijny jednak kontynuował.

- Do tego byłaś bardzo nietypową hybrydą. Dlatego zamknęliśmy cię tutaj i przeprowadzaliśmy badania. Pamiętasz je, prawda? Zawsze szukałaś wsparcia u swojego brata. U mnie. Bo wtedy jeszcze nie znałaś swojego prawdziwego brata. Gdy nam się znudziłaś, a bańka tworzona przez Noah mogłaby być zagrożona, zwróciliśmy cię do Zakonu. Twój brat miał w pamięci małą siostrzyczkę, identyczną jak ty. A ty pamiętałaś starszego brata, który był przy tobie po mękach  i który był twoją siłą. Dlatego tak łatwo daliście się zmanipulować. Od razu uwierzyliście, że jesteście rodzeństwem i nigdy się nie rozdzielaliście. A to wszystko było moją zabawą. Moja mała Czternasta.

Zamarłem. Jak to możliwe? Lenalee Noah? Nie… To nie może być prawda. Road mocno mnie przytuliła. Patrzyła na mnie takim dziwnym wzrokiem. Jakby chciała mnie pocieszyć. Objąłem ją delikatnie. A reakcja Lenalee? Wciąż nie chciała w to uwierzyć.

- Nie jestem Noah. Nie jestem Czternastą. Nie mieszałeś mi we wspomnieniach. Jestem egzorcystką!!

Milenijny tylko się zaśmiał. Postąpił krok bliżej i bliżej. Ukucnął przed nią i założył maskę Kamui’a.

- Nie broń się przed prawdą Czternasta.

Lenalee załamała się już zupełnie. Cała kurtyna oddzielająca jej fałszywą przeszłość opadła. I zobaczyła prawdę. Naprawdę wychowała się na Arce. Naprawdę była Noah. Naprawdę porzucili ją na rzecz Zakonu. Tylko jedna rzecz nie trzymała jej się kupy.

- W takim razie gdzie jest dziewczyna, która przed moim bratem udawała mnie?

Earl spojrzał na nią z lekkim podziwem i złowieszczym błyskiem w okularach.

- Nie była nam dłużej potrzebna. Zabiliśmy ją.

Lenalee uśmiechnęła się z pogardą. Wstała i spojrzała z góry na wciąż kucającego Earla.

- Może i jestem Noah, ale przede wszystkim jestem egzorcystką! Zniszczę ciebie i twój ród.

- Siebie też? – padło natychmiastowe pytanie.

- Siebie też – odpowiedziała dumnie. – Skoro wszyscy, to wszyscy. Nie mogę być wyjątkiem.

Earl zaśmiał się. Tak jak Road. Camelot nie mogła powstrzymać łez śmiechu.

- Niby jesteś egzorcystką – powiedziała Noah. – A zachowujesz się zupełnie jak my. Chcesz zdziesiątkować Zakon specjalnie dla nas.

Lenalee spojrzała na nią zaskoczona.

- Co to ma znaczyć Road? – spytałem cicho.

Jednak to nie moja dziewczyna udzieliła mi odpowiedzi.

- Bo widzisz Walker – zaczął Earl. – Naszym zadaniem jest wybicie egzorcystów, którzy przeszkadzają nam w naszej misji. Nie lubimy zabijać naszych braci lub sióstr, lecz robimy to, gdy jest to konieczne. Sam przyznaję, że na początku chciałem cię zabić. Jednak Road mnie powstrzymała. – Mocniej przytuliłem Camelot i dalej słuchałem jego opowieści. – Jesteś dla nas zbyt cenny by martwić się połową Zakonu. Bo tyle dałoby nam zabicie ciebie. Ale teraz jest inna okazja, by tę połowę zniszczyć.

- Zniszczyć połowę egzorcystów, zabijając Połowę Serca Innocence – dokończyła Road.

Dziewczyna przeszyła mnie swoim spojrzeniem. Z ich opowieści wynikało, że Lenalee jest hybrydą. Jednocześnie Noah i egzorcystą. I to nie byle jakim. Sercem Innocence. A raczej jego połową. A z drugiej strony wcześniej dawali aluzje co do tego, bym ja był połową. Teraz jakby się to potwierdziło.

- Lenalee jest Czternastą i Połową Serca? – spytałem.

Milenijny pokiwał twierdząco głową, już ostatecznie zdejmując maskę, która fragment po fragmencie  rozproszyła się.

- Czy ja jestem drugą Połową? – padło kolejne pytanie.

Road uśmiechnęła się i delikatnie pogłaskała mnie po policzku.

- Dokładnie tak Allen.

Szybko otrząsnąłem się z pierwszego szoku. Teraz wszystko stawało się jasne. W myślach przekalkulowałem, jakie jest prawdopodobieństwo, że jeśli zginie Lee to czy zginie Kanda. Po krótkiej chwili stwierdziłem, że jednak aż tak mi na nim nie zależy. Ważne, że Lavi, jako Bookman, a nie egzorcysta, był bezpieczny. Przynajmniej na razie.

- Chcesz ją zabić Earl? – spytałem chłodno.

Miałem możliwość by zabić połowę ludzi, którzy mnie zdradzili. Skoro oni mogli, to ja też. Niech zginą. Tylko na to zasłużyli. A zwłaszcza ona. Lenalee spojrzała na mnie przerażona. Mój brak emocji przy wypowiadaniu tych słów pewnie ją przeraził. Czy przyszła żeby mnie przeprosić, czy z poczucia winy? Tego się chyba nigdy nie dowiem. Poczułem, jak za naszymi plecami stają inni Noah. Earl zaś udzielił mi krótkiej odpowiedzi.

- Musimy zabić Czternastą. Nie jest już jedną z nas.

Delikatnie wyplątałem się z uścisku Road. Odsunąłem ją za siebie do Tykiego. Powinien zapewnić jej bezpieczeństwo. Przywołałem swoje Innocence. Teraz, gdy stałem się Noah, nie działało już na Akumy. Znaczy… Działało, ale tylko wtedy gdy tego chciałem. Równie dobrze mogłem nim zabić człowieka. I taki był teraz mój plan. W dłoni trzymałem ostrze identyczne jak to, którego używał Milenijny.

- Lavi, proszę odsuń się. Nie chcę cię zranić – powiedziałem.

Tym razem w mój ton wdarło się nieco smutku, jednak tylko młody Bookman go odczytał.

- Allen, co ty zamierzasz?

- Wybacz, ale nie mogę znieść myśli, że oprócz mnie istnieje drugie Serce. Jestem zazdrosny.

Lavi odskoczył na bok, jednocześnie pociągając za sobą Kandę. Oni nie musieli ginąć z mojej ręki. Błyskawicznie odepchnąłem się od ziemi i zadałem gładkie cięcie, nim Lenalee mogła cokolwiek zrobić. Przez jej klatkę piersiową przechodziła teraz podłużna rana, z której wypływał gęsty potok krwi.

- Dlaczego… Allen… - wycharczała.

Utrata krwi niszczyła jej Innocence i zabijała ją nadzwyczaj szybko.

- Bo zdradziłaś – padła cicha odpowiedź.

W oczach Lenalee błysnęła jeszcze łza, po czym zmatowiały. Uleciało z niej życie. Zamachnąłem się mieczem, by oczyścić go z krwi. Potem zmieniłem go w swoją rękę i cofnąłem się w stronę Road. Dziewczyna natychmiast mnie przytuliła. Chciała mnie pocieszyć, ale ja… nie potrzebowałem tego. Po prostu… Nie czułem nawet smutku przez to, że ją zabiłem, mimo, że kiedyś była moją rodziną. Tyki ruszył by zaatakować Laviego, ale na szczęście zadziałał refleks Kandy. Obaj zdążyli uciec. Milenijny tylko zaśmiał się i zawołał kogoś, kto miałby posprzątać martwe Serce.

Kamui przesiadywał właśnie u Hevlaski. Musiał ją przekonać, by zgodziła się na misję złapania Allena. Daleko mu do tego było, gdy nagla Hevlaska upadła. Skuliła się w sobie na ziemi, drżąc z niesamowitego bólu. To trwało tylko krótką chwilę, ale zaniepokoiło Kamui’a. Gdy wyglądało na to, że już po wszystkim z oczu Hevlaski popłynęły łzy. Kierownik przez ten moment nawet nie myślał racjonalnie. Nie połączył tego z niczym. Po prostu bał się o Hevlaskę. Ale jej słowa sprawiły, że zamarł i miał ochotę zabić kogokolwiek. Nawet siebie.

- Straciliśmy Połowę Serca… - Strumień łez spływał na podłogę blisko głowy Hevlaski. – Straciliśmy Lenalee głupcze.