END

Shizuo biegł ile sił w nogach. Nie wiedział, dlaczego tak zareagował. Nie powinien. To pewnie tylko kolejna z zabaw kleszcza, a on wziął ją na poważnie. Cóż za głupiec z niego. Jednak słowa Shinry coś w nim poruszyły. Zapytał pielęgniarkę o salę. Kobieta najpierw podała mu numer, a potem zaczęła coś mówić, że Izaya potrzebuje teraz spokoju. Blondyn całkowicie ją zignorował i pomknął do odpowiedniego pomieszczenia. Zatrzymał się dopiero na korytarzu przed pokojem. Ściana była ze szkła, więc  doskonale widział informatora. I krzywdę, jaką mu wyrządził. Po cichu otworzył drzwi i wszedł do środka. Bynajmniej nie zamierzał go zabijać. Wydawało mu się, że w końcu zrozumiał sam siebie. Objął umysłem własne uczucia. Kochał Izayę. Sam nie wiedział od kiedy. To oświecenie spłynęło na niego, gdy wysłuchał historii Shinry. Heiwajima przygryzł lekko wargę i przysunął sobie krzesło. Usiadł na nim i zapatrzył się w informatora. Wydawał się taki kruchy i bezbronny wśród tych wszystkich rurek i aparataur. Shizuo, tknięty nagłym przeczuciem i chęcią, nadzwyczaj delikatnie chwycił dłoń informatora.

- Nie możesz umrzeć. Masz mi to wszystko wytłumaczyć durny kleszczu – powiedział cicho.

Shizuo przesiedział tak cały następny dzień. I noc także. A potem kolejne. I w ten sposób sekundy złożyły się w minuty. Minuty w godziny. Godziny w dnie. A dni w tydzień. Przez ten czas Izaya się nie obudził. A Heiwajima nie tracił wiary  i wciąż przy nim był. Prawie za każdym razem trzymał go za rękę i coś mówił. Niekiedy groził mu, że Orihara pożałuje jeśli się nie obudzi. Innymi razy plótł coś trzy po trzy. Dopiero po tygodniu coś się zmieniło. Nawet bardzo dużo. Informator mruknął coś niewyraźnie i jęknął z bólu. Mimo tych wszystkich środków przeciwbólowych, był on dość silny. Blondyn natychmiast na niego spojrzał. Brunet przysłuchiwał się przez chwilę dźwiękom wokół niego. Ocenił swój stan i poczuł, że ktoś trzyma go za rękę. Dopiero wtedy otworzył oczy. Zobaczył Shizuo, a w jego oczach nadzieję, radość i strach. Były barman bez zastanowienia przytulił go mocno. Izaya jęknął ponownie z bólu, ale gdy Heiwajima chciał się odsunąć, odwzajemnił uścisk. Rozkoszując się tą chwilą i wdychając znajomy zapach blondyna. Zapach petów wielu odrzuca. Ale dla niego był to zapach Shizuo.

- Udusisz mnie Shizu-chan – uśmiechnął się słabo. – To twój nowy pomysł na zabicie mnie?

Heiwajima spojrzał na niego z niedowierzaniem i uśmiechnął się. No tak.. kleszcz wywinie się śmierci choćby przez to, że zagada ją na śmierć, albo wpadnie w swój informatorski żywioł. Potem obaj spoważnieli. Blondyn założył ręce na piersi i przyjrzał mu się uważnie. To Izaya rozpoczął rozmowę, która nurtowała ich obu.

- Shinra ci powiedział, co? Zawsze miał długi jęzor.

- Tak. Powiedział mi. Tylko nie wiem, co z tego jest prawdą.

- Znając Shinrę…? Wszystko.

Shizuo spojrzał na niego. Na jego twarzy odmalowała się niepewność. Przez jego umysł przeszła irracjonalna myśl, że gdyby Orihara się nie obudził, mógłby dalej żyć w błogiej nieświadomości.

-Czyli ty mnie…..- Heiwajima nie potrafił skończyć tego zdania.

Informator spojrzał na niego z lekkim politowaniem, ale i uśmiechem.

- Kocham cię Shizu-chan. Dlatego, że jesteś inny. Nieprzewidywalny. I z wielu innych powodów.

- Dlatego, że jestem takim samym potworem, jak ty – dodał Shizuo.

Na to Izaya tylko się zaśmiał. Nie mógł zaprzeczyć, bo byłoby to kłamstwo. Ale potwierdzenie faktu zniszczyłoby zabawę.

- W co ty grasz Izaya? – spytał cicho.

- Tym razem? – padła odpowiedź. – We własne życie. Ciekawa gra. Polecam. Choć możesz jej nie ogarnąć. Zawsze miałem wątpliwości co do stanu twojego mózgu.

Shizuo zaśmiał się. Kleszcz niedawno się obudził, a już zaczynał go wkurzać. Usiadł na szpitalnym łóżku, obok Izayi. Oparł dłoń o poduszkę, na której spoczywała głowa tej mendy i pochylił się. Początkowo delikatnie i niemal niepewnie złączył ich usta. Jakby wciąż bał się odrzucenia. Dopiero gdy poczuł szczupłe palce Izayi wplatające się w jego blond włosy, opadły wszelkie bariery. Pocałunek stał się bardziej brutalny, namiętny. Przerwał się dopiero, gdy obu zaczęło brakować powietrza, a Izaya dodatkowo jęknął z bólu. Mimo wszystko nadal był w słabym stanie. Heiwajima odsunął się nieco od niego i chwycił jego dłoń. Splótł ich palce i lekko się uśmiechnął.

- Shinra jest w twoim domu. Czeka aż wrócimy i chce kontynuować terapię – powiedział z przekąsem Shizuo.

- I dobrze. Im szybciej wyleczymy twoją chorobę, tym lepiej – odparł Izaya. I ze znaczącym uśmiechem dodał – Choć gdyby mój dom był pusty, miałbym co do niego lepsze plany dla nas niż jakaś tam terapia.