Part 19 - Przecież nic się nie stało

Wiem, że krótkie, ale nie potrafiłam się zmobilizować xD.

Do tego smutna/ zajebista wieść. (Jak kto woli xD) To przedostatnia notka z tej serii o Soul Eaterze ;c

Trochę szkoda, bo w sumie od tej serii zaczął się blog, ale 20 notek to dość dużo :D

Tymczasem enjoy

W Shibusen minął tydzień. Nikt nie dowiedział się o powrocie Maki. Przynajmniej nikt z poza grona, które widziało ją na własne oczy. Blondynka nadal była nieprzytomna i bardzo blada. Soul cały czas siedział przy niej. Trzymał ją mocno za rękę i cicho do niej mówił. Wielokrotnie, gdy byli sami, powiedział nawet, że ją kocha. Teraz, gdy była w tym stanie było mu po prostu łatwiej. Choć miał nadzieję, że szybko się wybudzi. Sid i Nygus często wpadali. Dokładnie trzy razy dziennie, by sprawdzić co u Albarn. W końcu to oni byli odpowiedzialni, po części, za jej leczenie. Głównym lekarzem blondynki został Stein. Tylko on potrafił zrobić cokolwiek w sferze duszy i energii. A ran fizycznych Maka miała mało. A z jej stanem energii… nawet Franken nie potrafił za dużo zdziałać. Spirit był tak podenerwowany i szczęśliwy, że nawet nie wpuszczano go do jej pokoju. Pewnie zastanawiacie się, czemu przyjaciołom Maki nie powiedziano o jej powrocie. Otóż powód jest wręcz banalny. Życie dziewczyny było nadal zagrożone. Dlatego nie chcieli dawać im złudnej nadziei. Gdyby Albarn nie przeżyła, łatwiej by to znieśli. Może nawet by się o tym nie dowiedzieli. Zresztą… to był pomysł Soula. I dopiero po tygodniu coś się zmieniło. Stein był coraz bardziej zawzięty. Coraz bardziej chciał ją uratować. Shinigami – sama przywrócił ją oficjalnie do szkoły, choć o tym na razie wiedziało tylko wąskie grono. Przy obecnym stanie Maki, plotki pozostały zbędne. Sid już skończył zmianę jej bandaży i pożegnawszy się, wyszli razem z Nygus z pokoju. Zmęczony Evans oparł czoło o splecione dłonie. Jego i Maki. Idealnie do siebie pasowały. Nie puścił jej dłoni nawet na moment. Ale był tak zmęczony, że zasnął.

Albarn dryfowała w ciemności. Nie musiała nic robić. Nawet myśleć. Po prostu egzystowała. Czasem słyszała czyjś głos proszący ją by wróciła. Ale przecież ona nigdzie nie odeszła. Gdzie zatem miałaby wrócić? Aż poczuła coś. Coś mokrego spływającego po jej twarzy. Łzy? Nie… na pewno nie. Nie były słone. Co to zatem? Ah… to deszcz. Znów pada. Pewnie jest burza. Ale… skoro tak, to musiała iść pomóc Soulowi. On przecież zawsze miał koszmary.

Maka otworzyła powoli oczy. Czuła się niesamowicie zmęczona. Rozejrzała się po pokoju. Była noc i ostro padało. W oddali słychać nawet było burzę. Dziewczyna spojrzała na Soula, który zasnął, kładąc czoło na ich splecionych dłoniach. Blondynka uśmiechnęła się lekko. Delikatnie podniosła jego głowę i rozplotła ich palce. Zwalczyła zmęczenie i podeszła do szafki. Od razu zorientowała się gdzie jest. Szkolny szpital. Poszukała chwilę, aż znalazła kubek. Zawsze było ich tu kilka, gdyby któryś z uczniów musiał coś wypić. Zmusiła się by zrobić parę kroków do umywalki i nalać kranówy. Nie miała lepszej wody do dyspozycji. Stanęła za Soulem, lekko się uśmiechając. I wkrótce wszystko potoczyło się jak dawniej. Na jego czole pojawiły się małe kropelki potu, a już po chwili białowłosy zaczął krzyczeć. Maka odstawiła kubek i jedną ręką zatkała mu usta, a drugą – mocno ścisnęła jego dłoń. Zaczęła cicho i spokojnie do niego mówić. Evans uspokoił się i obudził. Natychmiast spojrzał na łóżko, ale w nim Maki nie było. Dopiero po chwili zorientował się, że dziewczyna stoi obok niego. Wstał nagle. Przez przypadek potrącił kubek z wodą ręką. Naczynie spadło i roztrzaskało się o podłogę, a  woda rozlała po posadzce. Ale czemu Soul miałby się tym przejmować? Przecież Maka się obudziła. A to o wiele ważniejsze. Uśmiechnął się szeroko i lekko ją pocałował. Ot tak, działał od wpływem chwili. To był krótki i płytki pocałunek, bo Evans zrozumiał, co zrobił i wycofał się. Mocno ją przytulił, chowając twarz w jej włosach.

- Tak bardzo się martwiłem idiotko – mruknął cicho.

Albarn delikatnie puknęła go otwartą dłonią w tył głowy za nazwanie jej idiotką i uśmiechnęła się lekko.

- Przecież nic się nie stało – zbagatelizowała wszystko.

Odpowiedział jej tylko jego cichy śmiech i lekkie kręcenie głową.