Test Alicji

I kolejny xD

Ostrzeżenie - leciutkie gore.

Piosenka nr 52 xD

Enjoy i komentujcie xD

Alicja uśmiechnęła się szeroko, a Kapelusznik spojrzał na nią z przerażeniem. Dziewiętnastolatka nie wiedziała, czy to ze strachu przed nią, czy o nią, czy też z innego, nieznanego jej powodu. Mężczyzna uśmiechnął się nagle, nieco psychopatycznie.

- To twój wybór Alicjo. Przegrasz. Nie jesteś jeszcze gotowa zobaczyć i poczuć tę nową Krainę Czarów. A może to ona nie jest gotowa na ciebie? Cóż… wkrótce się dowiemy.

Brunetka spojrzała na niego  nieco bezrozumnie, a Kapelusznik podjął decyzję. Spojrzał za okno i zamilkł. Dopiero po dłuższej chwili odezwał się, nawet na nią nie patrząc.

- Kraina Czarów… ona upada Alicjo. Sama niedługo wszystko zrozumiesz. Pamiętaj tylko, że jedyną osobą, która zdoła powstrzymać lub przyspieszyć ten upadek, jesteś ty. A destrukcja Krainy Czarów oznacza destrukcję ciebie.

Alicja po raz pierwszy, od podjęcia tej idiotycznej decyzji, przestraszyła się. Nie żałowała. Nigdy nie żałowała swoich czynów. Wiedziała, że da sobie radę. Pociąg w końcu wyjechał z wszechobecnej czerni w jakiś las. Albo przynajmniej coś, co kiedyś mogło za las uchodzić. Teraz jedynie były to powykrzywiane, zczerniałe, pozbawione zarówno liści jak i życia kłody. Tylko tyle Alicja zdołała dostrzec przez okno. Zbytnio się bowiem nie przyglądała. Ale może to i lepiej? Sam ten widok, sprawił, że zmarła. To było niczym preludium dla jakiegoś koszmarnego utworu. Pociąg wkrótce się zatrzymał. Kapelusznik wstał i podszedł do drzwi wyjściowych, a Alicja ruszyła za nim powoli. Po raz pierwszy, wolała zachować dystans. Dziewczyna miała się dopiero przekonać o zmianach, jakie zaszły i zachodziły w jej Krainie Czarów. Nagle Kapelusznik zatrzymał się, blokując przejście. Zamyślona Alicja wpadła na niego i spojrzała z wyrzutem. On jednak zbytnio się tym nie przejął.

- Alicjo, powiedz mi, co stało się czternaście lat temu? – spytał cicho.

Choć Alicja tego nie wiedziała, to od tego pytania zależała ostateczna wersja Krainy Czarów. Może, gdyby dziewczyna odpowiedziała inaczej, wszystko potoczyłoby się w inną stronę. Tymczasem do jej głowy powróciły do niej wszystkie te pytania i oskarżenia. I to, że nauczyła się odpowiadać tak, jak tego oczekiwał. Zresztą, to ten psychiatra namówił ją do powrotu do Krainy Czarów. A ona przecież była mała, gdy to wszystko się stało. To normalne, że nie pamiętała zbyt wiele. Dlatego też po latach wmawiania jej, że to ona zabiła, podświadomie, Alicja w to uwierzyła. Choć, gdzieś w głębi duszy nadal z tym walczyła. Nadal próbowała obronić swoją niewinność przed samą sobą. Pierwszy raz, odkąd spotkała Kapelusznika w tym pociągu, jej wzrok stał się taki sam, jak podczas sesji z psychiatrą. Stał się… martwy. Choć tylko na chwilę. I dziewczyna powiedziała to, co zawsze w takich sytuacjach. Robiła to już niemal automatycznie.

- Zabiłam własną rodzinę. Podpaliłam nasz dom, bo byłam bita.

Ta odpowiedź zapieczętowała wszystko. Mimo iż nie była do końca szczera. Fala mocy przepłynęła przez całą Krainę. I wszyscy jej mieszkańcy do odczuli. Wszyscy oprócz Alicji. Kapelusznik westchnął ciężko. Miał jeszcze nadzieję, że uda mu się przywrócić jej wspomnienia, które pobyt w szpitalu wyraźnie zakrył. Wyszedł jednak i ruszył wąską, skurzoną ścieżką. Gdy Alicja wysiadła, pociąg natychmiast odjechał i już po sekundzie nie było po nim śladu. Dopiero wtedy dziewczyna się rozejrzała.

Wszechobecna zieleń.  Wszędzie pełno kwiatów i niewielkich, latających stworzonek. Wszędzie miłe, leśne zwierzątka łaszące się do pięciolatki. Mili, kochający ją ludzie i istoty wokół niej. Jasno świecące słońce i niebo praktycznie bez chmur. Czysta, wartka woda w potokach. I wszechobecny śmiech.

Cała ziemia była ogołocona. Nigdzie nie widać było nawet kępki trawy, o kwiatach nie wspominając. Niebo zakryła szara, ponura zasłona. I wszechobecna cisza. Alicja ostrożnie podążyła za Kapelusznikiem. Przez całą drogę rozglądała się, próbując przywyknąć do nowego krajobrazu. Wkrótce dostrzegła znany sobie domek. Mieszkanie Kapelusznika. Owszem, był nieco bardziej zniszczony, niż go zapamiętała, ale to wszystko. Weszła po znajomych, przekrzywionych i lekko przegnitych stopniach do domu. Holl nie prezentował się zbyt ciekawy. Piękna kiedyś draperia zwisała w strzępach, cała we krwi. Alicja przeszła tak, by jej nie dotknąć. W domu unosił się zapach zgnilizny i śmierci. Dziewiętnastolatka skierowała się do salonu. Nic się tam nie zmieniło. No, przynajmniej jeśli chodzi o meble. Ten sam kominek, tyle, że bez wesołego płomyka, rozświetlającego pomieszczenie. Ten sam stolik i krzesła, choć już mocno spróchniałe. Alicja usiadła na czerwonej,  staromodnej kanapie. Dopiero wtedy spojrzała na sufit. Na sufit, pod którym podwieszone były powyrywane ręce, najprawdopodobniej martwych już ludzi. Alicja przełknęła głośno ślinę i wbiła wzrok w swoje paznokcie, które nagle stały się tak bardzo interesujące. Kapelusznik dość długo nie wracał.

Alicja zobaczyła samą siebie, tylko, że z perspektywy. Podeszła do siebie siedzącej na kanapie. Wyciągnęła rękę, by dotknąć własnego policzka, gdy nagle cofnęła rękę przestraszona. Ta druga ona, nagle otworzyła oczy i usta. Wydawało się, że niemo krzyczy. Alicja cofnęła się przerażona. Z ust tamtej wypłynął strumień krwi, który zabrał ze sobą także zęby. Alicja patrzyła na siebie, wciąż się cofając. Nie zauważyła dokąd idzie i wkrótce potknęła się. Przewróciła się wprost do kominka, w którym nagle zapłonął ogień.

Alicja otworzyła nagle oczy. Przed nią stał Kapelusznik. Dziewczyna najpierw dotknęła swoich ust, upewniając się, że jej zęby są na swoich miejscach.

- Tak właśnie działa Szaleństwo – powiedział Kapelusznik ze smutkiem w głosie.

Dziewczyna uspokoiła się szybko. Uśmiechnęła lekko, czekając na dalsze wyjaśnienia. Wkrótce je otrzymała.

- Istnieją dwie Alicje. Jedna to niewinna, miła osoba. Ta, którą zazwyczaj jesteś. Inna, to żądna krwi i mordu Alicja. Musisz zaakceptować je obie, by odzyskać równowagę. Musisz pokonać całe zło w Krainie Czarów. Tylko to powstrzyma dalszą destrukcję. Jednak teraz jest inaczej. Każda rana, którą zada ci się tutaj, pojawi się na twoim prawdziwym ciele, w twoim realnym świecie. Czyli nie możesz umrzeć. Wierzę, że ci się uda.

Kapelusznik obrócił kanapę, na której siedziała. I nagle znaleźli się w ogrodzie za domem. Przy długim stole. Wystawiono na nim poniszczone talerzyki i szklanki. Widać było spleśniałe i śmierdzące jedzenie. Kapelusznik zajął miejsce naprzeciw Alicji, przy krótszych bokach. Wzdłuż dłuższych siedziały przeróżne potwory.

- To twój test Alicjo – powiedział mężczyzna.

Dziewczyna rozejrzała się po stole. Tylko obok niej leżał ogromny, zakrwawiony nóż. Dziewczyna wbiła go pewnym ruchem w stół. Jeden z potworów stanął na stole. Wyglądał jak olbrzymia, oślizgła kula z nieproporcjalnymi rączkami i nóżkami, które były niewiarygodnie chude. Do tego tylko pojedyncze, duże oko i szerokie usta ukazujące rząd ostrych jak szpilki zębów. Ominął wszystkie szczątki naczyń. Alicja pewnym krokiem weszła na stół. Patrzyła na potwora przerażona. A on zbliżał się do niej. I wszystko nagle się zmieniło. Wzrok i uśmiech Alicji stały się psychopatyczne. Dziewczyna  wyciągnęła nagle nóż ze stołu i chwyciła go mocno i pewnie. Wbiła nóż aż po rękojeść w oko potwora. Widać było, że pierwsze uderzenie, już go zabiło. Ale Alicja dźgnęła go jeszcze kilkanaście razy. Śmiała się, gdy krew rozpryskiwała się na jej twarzy i ubraniu. Alicja zdała pierwszy test.