Nowy nawyk Shinry

Dziś będzie dalsza część albo K-Project albo Shizayi "Dwóch ludzi", albo retrospekcja Shizayi XD

Nie wiem dokładnie o której, ale po 22 XD

Izaya bez pośpiechu zrobił sobie mrożoną kawę i usiadł wygodnie na fotelu. Niewielki nożyk miał w kieszeni czarnych dżinsów. Przez całą noc pracował, choć nie było tego po nim widać. Już do tego przywykł. A niezwykle dobrze ocenił sytuację. Wiedział, że jeśli będzie obserwował Shizuo, gdy będą sami, niczego się nie dowie. Bestia po prostu się wkurzy i coś zniszczy. No i Heiwajima otwierał się tylko przed Shinrą. Musiał, bo upierdliwy doktorek nie dałby mu spokoju.

Shizuo usiadł naprzeciw swojego odwiecznego wroga. Odtrącił uprzejmą propozycję zszycia rany.

Spojrzałem na niego, nieco zawiedziony. Chciałem go zszyć! Naprawdę chciałem! To nie tak, że jestem psychiczny. Po prostu to uczucie, gdy wbijasz igłę w ludzką skórę by ją zszyć! No dobrze. Nie pozabijali się. Kontynuować terapię? Chyba powinienem. Ale to zaraz…

- Izaya, czemu Shizuo ma ranę na brzuchu? – spytałem z wyrzutem.

W odpowiedzi usłyszałem coś, co sprawiło, że na chwilę zaniemówiłem.

- Dobierał mi się do lodówki.

Rozmasowałem skronie. Musiałem zostać spokojny. Oni są jak dzieci. Nie wiem, ile razy będę musiał to powtórzyć, zanim oni wydorośleją. Pominąłem to i przeszedłem do właściwego punktu tego spotkania.

- Skończyliśmy na Shizuo. W takim razie, twoja kolej Izaya.

Orihara prychnął cicho. Znudziło mu się udawanie schizofrenii, ale musiał ciągnąć tę szopkę. Zbyt długo go znałem, by tego nie wiedzieć. A ja nie  widziałem niczego złego w tym, że martwi się o Shizuo. Bądź co bądź, blondyn naprawdę miał tę chorobę. A ja wierzyłem, że to było martwienie się, a nie zdobywanie informacji. Chociaż… to w sumie Izaya. Dlaczego się łudzę?

Imię: Incomitatus Orihara

Wygląd zewnętrzny: przydługawe, czarne kosmyki wpadające do oczu. Smutne, czerwone oczy. Szczupły i wysoki.

Osobowość: bardzo samotny. Nie wierzy w ludzi i w ich siłę. Nie wierzy, że ktoś może dostrzec prawdziwego jego, pod wszystkimi maskami. Nie pozwala się nikomu zbliżyć, bo boi się bycia zranionym.

Usłyszałem śmiech Shizuo.

- Ty się czegoś boisz? – spytał kpiącym tonem.

Izaya spojrzał na niego groźnie.

- Masz problem? Fortis? – odpyskował z irytującym uśmieszkiem na ustach.

Heiwajima wyglądał, jakby chciał się na niego rzucić. Początkowo myślałem, że to dlatego, że on zaczął te przepychanki. Potem w jego oczach zobaczyłem coś, co mnie zdziwiło, ale nie potrafiłem tego nazwać.

- Shizuo, twoja kolej.

Imię: Frater Heiwajima.

Wygląd zewnętrzny: Po prostu ja. Bez udogodnień i niedoskonałości.

Osobowość: kochający, troskliwy starszy brat. Opiekuńczy i miły, choć często się denerwuje.

Tym razem Izaya się nie zaśmiał. Wiedziałem, co wyrażają jego oczy. Podziw. Nie sądził, że Shizuo odpowie coś w tym stylu.

- Izaya? – ponagliłem, gdy zamilkł.

Po dłuższej chwili odpowiedział.

- Frater Orihara. Przejdźmy do następnego – to nie była prośba.

Westchnąłem ciężko. Wiedziałem, że Heiwajima tak tego nie przepuści.

- Nie ma tak! Teraz jego kolej – oburzył się, zgodnie z moimi przewidywaniami. – W takim razie…. Incomitatus Heiwajima!

Westchnąłem ponownie. Nie mogłem kazać mówić Shizuo, skoro odpuściłem Izayi.

- Cerebrosus Orihara! Inaczej zwany Psyche!

- Cerebrosus Heiwajima!

Myślałem, że zamierzają się tak przerzucać przez długi, długi czas, ale szybko im przeszło. Orihara przejął inicjatywę.

- Okej! Ale ja kończę! Ostatni ja.

- Nie ma sprawy mendo. Ja już wszystko powiedziałem.

Imię; Rex Orihara

Wygląd zewnętrzny: Zawsze chodzi z koroną na głowie i w królewskim płaszczu, który z góry jest biały, a od spodu czerwony. Do tego czarne dżinsy i taki też t-shirt. W dłoni trzyma berło. Spogląda na wszystkich z góry. Ma nad nimi władzę. Jest królem.

Osobowość: Urodzony by rządzić innymi. Uwielbia to. Manipulator.

Odetchnąłem z ulgą. Wiedziałem, że to naprawdę koniec.

- Dzięki Izaya. Dzięki Shizuo. Pomyślę nad terapią dla ciebie – obiecałem.

- Dla mnie? – powtórzył Heiwajima, domyślając się o co chodzi.

- Zostań tu Shizu – chan! Odprowadzę Shinrę – powiedział i rzucił mi lodowate spojrzenie.

Przełknąłem cicho ślinę i posłusznie podreptałem do przedpokoju. Gdy tam byliśmy, spytałem tylko.

- Dlaczego to robisz?

- Żeby zdobyć informacje – padła natychmiastowa odpowiedź.

- Kłamstwo. Prawdę poproszę.

- Naprawdę chcesz to usłyszeć? Mam ci powiedzieć, że go kocham i martwię się, że ma schizofrenię? – spytał szczerze.

- Tak – odparłem poważnie. – Jeśli to prawda, to tak.

- To jest prawda – stwierdził, nieco ciszej.

Zupełnie jakby mówienie o uczuciach przychodziło mu z trudem i napełniało wstydem. Ale to przecież Izaya.

- Znajdę dla niego lekarstwo. Nie martw się. I bądź sobą – dodałem wychodząc.

A potem, zupełnie z nawyku i nieświadomie, znów ich zamknąłem od zewnątrz.