Vocaloidy - Dziwny Dwór (Part 3)

Ostatni part z Dziwnego Dworu ;c

Ja bym to nazwała... lekkim gore pod koniec.

Mam nadzieję, że wam się spodoba xD

I pamiętajcie - nigdy nie idźcie za ładnymi dziewczynami spotkanymi w lesie xD NIGDY xD

Enjoy.

Zaraz po tym, jak ostanie złote promienie zniknęły za horyzontem, ty nadal widzisz iluzję. Rozglądasz się po pomieszczeniu. To główna sala, balowa. Wysoki sufit i lustra na każdej ścianie dodatkowo powiększają wrażenie ogromu. Złote żyrandole i kinkiety oraz marmurowe posadzki dodawały dostojeństwa. Rozglądasz się po obecnych. Miku, Pani Jeziora ma włosy upięte w kok. Zdaje ci się, że niebieskie loki delikatnie przepływają. Że to prawdziwa woda. Do tego ma piękną, niebieską suknię. To wyjątkowa kreacja. Praktycznie jest to krótka sukienka bez ramiączek i z gorsetem. Z gorsetu rozchodzą się dwie płachty materiału sięgające do ziemi. Gdy stała, materiał zakrywał niemal całe jej długie nogi, lecz byłeś pewny, że gdyby zaczęła tańczyć, materiał uniósłby się wokół niej. Przenosisz wzrok na Lukę. Ma na sobie ten sam strój co wcześniej. Wilki stoją niedaleko. Jeden z niebieską sierścią drugi z fioletową. Dostrzegasz także Gumi. Nie wiesz kiedy, ale przebrała się w białą, zwiewną sukienkę do kostek i bez ramiączek. Potem wzrok wszystkich obecnych zwrócił się na schody. Na marmurowych stopniach znalazły się dwie postacie. Król i Królowa Dworu. Wiesz to, choć nie masz bladego pojęcia skąd. Patrzysz na nich. Oboje lekko się uśmiechają. Bez zdziwienia zauważasz, że to bliźniaki. Oboje mają blond włosy. Ona rozpuszczone, on związane w kitkę. Ona miała na sobie piękną, bogato zdobioną, krwistoczerwoną suknię, on pasujący do niej kolorystycznie frak i dżinsy. Mają niezwykle bladą skórę, ale tego nie zauważasz. Nie dostrzegasz także ich lekko zaostrzonych kłów. Stają na półpiętrze. Wyglądają przepięknie. Nie widzisz tego, jak bardzo się od nich różnisz. Oni, idealni, prosto z twojego snu. I wszyscy cię lubią. A ty? Zwykły imprezowicz. Można wręcz powiedzieć, że jesteś szary i nudny. Wszyscy przenoszą dyskretnie wzrok na posadzkę. Nie widać słońca już od jakiejś chwili. Ty jak zwykle tego nie widzisz. Władcy nie przedstawiają ci się, ale wiesz, że nazywają się Rin i Len Kagamine. I dopiero wtedy to dostrzegasz, choć próbujesz to od siebie odepchnąć. Patrzysz dokładnie na ich twarze. Dostrzegasz psychopatyczny błysk w oku i te zaostrzone zęby. I nie wiesz co masz robić. Jeśli w to uwierzysz, twój wymarzony świat zginie. A ty chcesz jak najdłużej żyć tą iluzją dnia. I pragniesz ich zatrzymać. Chcesz by nie ruszali się z tego półpiętra. Chcesz tego, a mimo to nie ruszasz się. Nawet uśmiech nie schodzi ci z twarzy. Twój idealny sen ma być taki do końca. Ale zapomniałeś o jednym. Koszmar to także sen. Oboje równocześnie, trzymając się za ręce, schodzą jeden stopień. Słyszysz dźwięk odrywanej tapety i pękającego szkła. Rozglądasz się dookoła. Na ogromnych lustrach pojawiły się setki drobnych pęknięć, a tapety zaczęły zwisać ze ścian, poruszane jedynie podmuchami wiatru. Chcesz zakryć oczy. Boisz się tego. Choć z drugiej strony cię to fascynuje. Ta cholerna dwulicowość twojego snu. Ale pod tapetą dostrzegasz coś, czego pragnąłbyś nie ujrzeć. Drewniane, stare i spróchniałe deski oblane krwią. Nie rozglądasz się po innych. Przecież to zbyt wcześnie, by i oni się zmienili. Wiesz to, ale udajesz, że zmiany dotyczą tylko wyglądu dworu. Wciąż pragniesz zatrzymać władców. Ale czy uda ci się zatrzymać noc? Przecież to niemożliwe. Nawet jeśli to twój sen. Zostało im pięć stopni. Nie liczyłeś, a wiesz to. Nadal psychopatycznie się uśmiechając, pokonują kolejny. Już tylko cztery. Lustra pokryła jeszcze gęstsza siateczka pęknięć. Boazeria już całkowicie odpadła. Wyglądała na… spaloną. Świece umieszczone na żyrandolu zgasły. Nie widzisz tego, ale wiesz, że drzewa na zewnątrz straciły liście, a woda w jeziorze stała się błotnista. Bliźnięta pokonują kolejny stopień. Trzy. Z twojego gardła dobiega niemy wrzask. Nikt nie zwraca na ciebie uwagi. O nie, tak ci się tylko wydaje. Choć tego nie wiesz, to ty jesteś główną atrakcją wieczoru. Atrakcją dla całego Dworu. Królowa i Król zeszli jeszcze jeden stopień. Dwa. Przeczuwasz, że zmieniły się zwierzęta. Ze spokojnych i uroczych, na pełne żądzy krwi i mordu. Przełykasz ślinę. Pragniesz uciec, ale stoisz w miejscu. Strach cię sparaliżował. Nadal próbujesz obronić wizję dnia, choć nawet ty już w nią nie wierzysz. Kolejny stopień. Jeden. Patrzysz przerażony na otaczające cię postacie. Nawet ich ubiór zmienił się. Włosy Miku stały się błotniste, jej suknia ubrudzona była krwią i błotem. Do tego podarta tak bardzo, że niewiele z niej zostało. Pani Jeziora odrywa przeszkadzający jej materiał. Widzisz jej dłonie. Całe we krwi. I ten psychopatyczny wzrok. Natychmiast odwracasz wzrok. Niestety, tym razem patrzysz na Lukę. Warkocz rozplótł się. Jej ubiór zmienił się tak samo, jak ubiór poprzedniczki. Pajęcza sieć, która służyła jej za płaszcz, została obleziona przez tłuste, włochate pająki. Ona jednak tylko pogładziła łepek jednego z nich. I ten żądny mordu uśmiech. A wilki? Oba mają łapy ubrudzone krwią. Wydaje ci się, że w pysku jeden z nich trzyma fragment koszuli. Ale to przecież niemożliwe. To by oznaczało, że kogoś zabił! A ty nie chcesz w to wierzyć. Bronisz się przed tym z całych sił. Nie dopuszczasz do siebie faktu, że każdy ma mroczną stronę. W każdym znajduje się owa noc. A ty miałeś się właśnie o tym przekonać.  Z Gumi stało się to samo, co z poprzedniczkami. Jedynie jej skrzydła zmieniły się ze śnieżnobiałych na kruczoczarne. Dopiero teraz zdajesz sobie sprawę, że Upadła. I wszystko staje się jasne. Już nie możesz się bronić. Nie masz jak. A Władcy? Para krwiopijców zmierzająca w twoją stronę. Tylko oni zachowali czystość. No względną, bo po obu ich podbródkach spłynęła strużka ciemnej krwi. Nikt się do ciebie nie zbliża. Wszyscy tylko stoją i patrzą. A ty w końcu odzyskujesz władzę nad nogami. Wrzeszczysz z przerażenia ile sił w płucach i wybiegasz z dworu. Nawet nie patrzysz gdzie biegniesz. Ale z ciebie idiota. Tylko pogarszasz swoją sytuację. Mieszkańcy twojego snu przynajmniej zapewnili by ci łagodną śmierć. A ty wybrałeś śmierć z rąk Dworu. No tak… przecież ty nie wiesz. Nie wiesz, że choć oni byli przerażający, byli tylko marionetkami. Dwór był z nich najstraszniejszy. Ale ty nie jesteś tego świadom. A gdy już będziesz, będzie za późno. Zdecydowanie za późno. Drzewa sczerniały i powyginały się w rozmaite kierunki. Ogołocone z liści wyglądają jak szpony, które mają cię złapać. Nikt cię nie goni. Oni sami boją się Dworu. Dlatego nie walczą z Nim o ciebie. Nie jesteś dla nich aż tyle wart. Nigdy nie byłeś. Dostrzegasz zwierzęta kryjące się w lesie. Przyspieszasz jedynie kroku. Wkrótce dostrzegasz drzwi, którymi tu wszedłeś. Próbujesz do nich dobiec. Ale coś ci nie pozwala. Czujesz przerażający i przenikliwy ból. Patrzysz na miejsce, skąd dochodzi. To twoja łydka. I wszczepiony w nią wilk z przekrwionymi oczami. Zwierzę wyszarpuje ci spory kawałek mięśnia. Ty jednak zaciskasz zęby i próbujesz kuleć dalej. Ale sam nie wierzysz w to co widzisz. Gałęzie drzew pochylają się nad dróżką, po której stąpasz. Spowalniają cię. Klniesz cicho i próbujesz iść dalej.Za tobą spokojnie podążają wszelkie leśne zwierzęta. Zające i wilki, lisy. A po gałęziach skaczą wiewiórki w towarzystwie pająków i robali. Wzdrygasz się. To wszystko cię przeraża. Docierasz do drzwi. Kładziesz na nich dłoń z zamiarem popchnięcia. Odczuwasz tak wielką ulgę, że trudno to sobie wyobrazić. I nagle, to błogie uczucie zastępuje przerażenie i poczucie porażki. Drzwi otwierają się do wewnątrz. I wszystko staje się tak szybko. Wilki rzucają się na ciebie żarłocznie. Wkrótce dołączają do nich inne zwierzęta. Robale i pająki zaczynają leniwie schodzić po drzwiach, lub zwieszać się na niciach pajęczyn. To wszystko obłazi cię. Nie umiesz tego odpędzić. I tak oto leśne zwierzęta pastwią się nad tobą całą noc. Krzyczysz z bólu. Nic innego nie możesz zrobić. Upadasz na kolana. Zgniatasz przy tym kilka pająków, ale to i tak ci nie pomoże. Jesteś cały zakrwawiony. Ręką całą we krwi zostawiasz smugę na drzwiach. Nadchodzi ranek. Zwierzęta znów stają się normalne. Z ich pysków i łap nie zniknęła krew. Mieszkańcy Dworu za chwilę je wykąpią i pójdą szukać następnego nieszczęśnika. A jak ty wyglądasz? Jesteś samym korpusem z głową. Szczątki twoich rąk i nóg odgryzione przez zwierzęta walają się koło ciebie. Twoje rozprute flaki brudzą ścieżkę. Tak samo krew wypływająca strumieniami z twoich ran. Ale ty nic nie czujesz. Najpierw zemdlałeś, a później umarłeś. Tak, umarłeś tej nocy. Przynajmniej twoje ciało. Nie. Nie umarłeś sam. Nigdy nie byłeś sam. Zawsze byłem przy tobie, choć ty tego nie wiedziałeś. Nie wyczuwałeś mnie. Szkoda. Może gdybyś mnie posłuchał, nie umarlibyśmy teraz.