Part 5 - Dzięki za radę Shinra

Ogółem to tak... wiem, że znowu wyszła krótka ;c przepraszam.

Ale... cieszmy się xD

Dziś pewna menda ma urodziny, dlatego:

~ Wszystkiego najlepszego Izaya. Żeby nikt Cię nie zabił obszczymurze/ cholerny informatorze/ mendo xD

Dziś jeszcze dodam one shota z Izayą. Taki crossover xD Z okazji jego urodzin :D

Izayi wydawało się, że czas specjalnie zwalnia żeby mógł bardziej odczuwać ten stan, w którym teraz się znalazł. I tak po kilku godzinach męczarni nastał ranek. Księżyc ustąpił słońcu, które przedzierało się przez wysokie budynki. Mai spokojnie przespała całą noc. Czasami spoglądał na  nią ukradkiem, by sprawdzić, czy już się obudziła. Stan Kuru nie zmieniał się. Z jednej strony to dobrze. Przynajmniej nic się nie pogorszy. A z drugiej? Źle, bo nie ma szansy na poprawę. Zgodnie z obietnicą, rano wpadł Shinra. Wyglądał na nieco zmęczonego. W końcu trochę zarwał noc. Ale u niego skończyło się to tylko lekkimi worami pod oczami. A Izaya? Był niezwykle blady, a martwy wyraz jego oczu nie pomagał w tworzeniu maski, które to chwilowo porzucił. Do tego dygotał z zimna. W końcu jego ukochaną kurtkę miał Shizu- chan. Nie jadł ani nie pił od momentu, gdy dowiedział się, że jego siostra jest w szpitalu. Po prostu nie chciał zostawiać jej samej nawet na chwilę. Lekarz podziemia podał mu kurtkę.

- Pielęgniarka mi ją dała. Powiedziała, że wczoraj w nocy przyszedł blondyn w stroju barmana i ją oddał. Znajomy opis?

Orihara szybko ją założył i uśmiechnął się samymi kącikami ust. Czyli wczoraj to naprawdę był Shizu-chan. Tylko skąd on wiedział, że informator był w szpitalu? Wolał się nad tym nie zastanawiać.

- Bawiliśmy się z Shizu- chanem i zostawiłem u niego kurtkę – powiedział w ramach wyjaśnienia.

Wiedział, że Shinra oczekuje więcej, ale więcej nie dostanie. Lekarz podziemia westchnął i wręczył mu kawę. To najzwyklejsza kawa ze szpitalnego automatu, ale i tak Izaya był za nią wdzięczny. Shinra zabrał się za badanie Kuru. A Izaya znów został sam ze swoimi myślami. Jedną stopę oparł o przeciwległą framugę okna, a drugą nogę zgiął w kolanie. Gdy założył kurtkę, od razu zrobiło mu się cieplej. Do tego ubranie przesiąkło zapachem papierosów. Zapachem Shizu- chana. Ten właśnie zapach uspokoił Izayę. To było coś znanego… zwykłego. Przeciwieństwo obecnej sytuacji. Orihara uśmiechnął się lekko. Kochał Shizu-chana inaczej niż wszystkich. Inaczej niż kochał bliźniaczki. Inaczej niż kochał swoje wyjątki. Inaczej niż kochał wszystkich ludzi. Jedyny problem polegał na tym, że Shizu- chan nie kochał jego. Znienawidził go od ich pierwszego spotkania w liceum. Właściwie… Izaya do tej pory nie był pewien, czemu tak się stało. Za późniejsze wydarzenia? Owszem, mógł go znienawidzić. Informator trochę tego żałował. Ale dzięki temu mógł być blisko niego. Brunet zaciągnął się ulubionym zapachem. Zauważył też, że Shinra się na niego spojrzał.

- Coś się stało? – spytał nieco oschlej niż zamierzał.

Shinra zamarł na chwilę. Nie chciał go zdenerwować. Wiedział, że o ile Izaya zawsze zachowuje zimną krew, to gdy zdrowie jego sióstr jest zagrożone, robi się mocno podenerwowany. Wtedy potrafi być niemal jak Shizuo z tą jego potworną siłą. Orihara westchnął cicho i pomasował skronie długimi palcami.

- Przepraszam – powiedział cicho.

Shinra uśmiechnął się szeroko.

- Ej Izaya… Tak się zastanawiam. Kiedy mu powiesz?

Orihara od razu zrozumiał o co chodzi. Kiedy powie Shizuo, co naprawdę do niego czuje. Zaśmiał się cicho i jakoś tak… nieszczerze.

- Nigdy Shinra… Nigdy – informator zapatrzył się w tłum przewijający się ulicą. Minęła dłuższa chwila nim odpowiedział. –Bo widzisz Shinra… on mnie nienawidzi.

- Robisz wszystko, by tak było – zauważył lekarz.

- Jasne, że tak. Kiedy mnie nienawidzi jest mi łatwiej. Bo nawet podczas tych krótkich gonitw, wyzwisk i innych rzeczy, mogę być blisko niego choć przez chwilę. A gdybym mu powiedział prawdę? Straciłbym go. A doskonale wiesz, jak to ze mną jest.

- Wiem… - przyznał lekarz, uśmiechając się smutno. – Ale i tak uważam, że powinieneś spróbować. Może Shizuo jest inny niż ci się wydaje?

- Dzięki za radę Shinra – odparł i zamilkł, patrząc za okno.

Shizuo chodził podenerwowany. I tak było od kiedy usłyszał to imię. Nie chciał sam przed sobą tego przyznać, ale chyba czuł się… zazdrosny. Do tego cała ta sprawa nie dawała mu spokoju. Dlatego poszedł znów do szpitala. By sprawdzić, kim jest ukochana Izayi. O ile to jest ukochana Izayi, bo Heiwajima wciąż pragnął wierzyć, że nie. Najciszej jak mógł podszedł do tej sali. Zobaczył przez szklaną ścianę, że Izaya siedzi w swojej kurtce na parapecie i patrzy nieobecnym wzrokiem. Shinra coś majstrował przy jednej z dziewczyn, a druga leżała na innym łóżku. Chyba spała. Wyglądali jak rodzeństwo, ale przecież Izaya nie miał rodzeństwa, prawda? Chcąc nie chcąc, blondyn usłyszał całą ich rozmowę. Nie zrozumiał, o kogo chodzi, ale może to i lepiej?

- Izaya… - zaczął niepewnie Shinra.

- Tak? –nadal nie spojrzał na rozmówcę.

- Jeśli teraz przeprowadzę operację… Kuru szybciej się wybudzi, ale istnieje większe ryzyko utraty pamięci.

Orihara tylko zeskoczył z parapetu. Z nieobecnym wyrazem twarzy, wyszedł z pomieszczenia, mówiąc tylko.

- Załatwię ci salę.