Nie myśl tak o nim Celty

By the way - ostatnio na polskim na sprawdzianie mogliśmy napisać mit. Jakiś tam napisałam i pytanie do Was, czy chcecie pomęczyć się czytając go? XD

Tymczasem miłego czytania :)

Kierowca nieszczęsnej ciężarówki wyskoczył z samochodu jak poparzony. Zostawił wszystko, łącznie z kluczykiem w stacyjce. Określić go, jako przerażonego to spore niedomówienie.

Widoczność była naprawdę słaba. Światło księżyca nie było na tyle silne, by przebić się przez grubą warstwę chmur, a spadająca z nieba woda, tworząc kolejną, jeszcze piękniejszą warstwę, utrudniała księżycowi jeszcze bardziej. Uliczne latarnie rozstawiono w zbyt dużych odległościach, jeśli patrzeć przez pryzmat obecnej sytuacji. Zazwyczaj sprawowały się doskonale, ale przy tej pogodzie mobłyby równie dobrze stać w odległości jednego metra od siebie i dawać równie słabe światło. Zaś niemal mrok, który ich otaczał, tworzył tylko dodatkową atmosferę grozy. Gdyby nie blask reflektorów, kierowca pewnie by przegapił rannego. Światło odbiło się wyjątkowo mocno w wisiorku, który poszkodowany miał na szyi.

Motor zatrzymał się na wygiętej, przez siłę uderzenia, barierce. Na maszynie widać było kilka głębszych rys i choć silnik nie byłna chodzie, można było stwierdzić, że motor wyszedł z tego zdarzenia niemal bez szwanku. Czego niestety nie można było powiedzieć o leżącym kilka metrów dalej jego właścicielu.

Bezwładne ciało nieprzytomnego chłopaka leżało już w sporej kałuży krwi. Oczywiście, krew wymieszała się z wodą, albo po prostu zabarwiła jedną z kałuż. To zdecydowanie wyglądało gorzej niż było w rzeczywistości, co nie zmienia faktu, że motocykliście sporo krwi ubyło.

Przerażenie kierowcy sięgnęło zenitu, kiedy uświadomił sobie, kogo potrącił...

Najbardziej znanego, znienawidzonego, ale wierzytelnego informatora w całym Tokio - Izayę Oriharę.

Mężczyzna w średnim wieku wyjął telefon z kieszeni i zadzwonił do szpitala w Shinjuku. Roztrzęsionym głosem przekazał najważniejsze informacje. Wokół, mimo deszczu, zebrał się już spory tłumek. Niektórzy robili zdjęcia, inni pisali do znajomych najświeższe informacje. Miasto aż nazbyt świetnie dawało sobie radę z płynną wymianą informacji bez swojego informatora. Wśród niemych widzów znalazł się chłopak, którego twarz skryta była pod żółta chustką. Wyjął on telefon i napisał stosowną wiadomość do wszystkich, do których powinien. Po krótkiej chwili dodał też do tej listy byłego Szefa.

Shizuo skierował się w stronę domu Shinry. Nie wiedział, co piekło go bardziej, czy o wiele głębsza niż zazwyczaj rana na klatce zadana przez Izayę, czy łzy skrywające się w kącikach oczu. Wiedział, że rana sama z siebie się nie zagoi, a nie chciał marnować aż tyle kleju. Datego wybrał się do Shinry. Lekarz na pewno go zszyje.

Pierwszy raz w życiu czuł się jak prawdziwy potwór. Do tej pory czuł się jak bestia, przez swoją nadludzką siłę i wykonywaną pracę. Jednak teraz coś się zmieniło. Czuł się źle z faktem, że najpierw zniszczył Kidzie jego miłość, a potem okazał się zbyt dużym tchórzem by przyznać się do bycia posłańcem.

Zdawał sobie sprawę z tego, że nawet jeśli oni ze sobą zerwą, nie równa się to z nagłą zmianą uczuć Izayi. Orihara, nawet ze złamanym sercem, przecież nie przybiegnie do kogoś, kogo nienawidzi, by wyznać mu wieczną miłość.

Shizuo zapukał do drzwi w domu Shinry. Jak zawsze otworzyła mu Celty. Znając ją, w tym momencie pewnie myślała o Izayi w najgorszy możliwy sposób i współczuła blondynowi.

- Nie myśl tak o nim Celty. Tym razem wina leży całkowicie po mojej stronie.

Celty w odpowiedzi tylko wypuściła większy obłoczek czarnego dymu i zaprowadziła Heiwajimę do salonu. Shinra od razu zaczął coś gadać, ale blondyn od razu się wyłączył. W pewnym momencie doktor zniknął na chwilę z pokoju. Shizuo niezbyt się przejął. Wiedział, że zaraz wróci, tyle że z narzędziami, które pomogą mu go zszyć. Tak też się stało. Shinra zabrał się za naprawianie rany zadanej mu przez Izayę.

Kida podniósł głowę, gdy usłyszał dźwięk sms-a. Nie ruszył się jednak, by go odczytać. Stwierdził, że to na pewno Izaya, który mówi, że nie może przyjechać, bo jest zajęty,  bo musi się opiekować siostrami, bo jest noc. Że na pewno znajdzie wymówkę. A prawda była taka, że Masaomi miał go na każde zawołanie. Tyle, że przecież nie mógł się do tego przyznać w takim momencie. Bo przecież Orihara zawsze przyjeżdżał, gdy on tego potrzebował. Zawsze go słuchał. Poprawiał mu humor.

Masaomi nie ruszył się. Po prostu opuścił głowę i pozwolił, by łzy spływały po jego policzkach.

Shinra przewrócił oczami, gdy usłyszał dźwięk sms-a. Przeprosił Shizuo, zostawił go z na wpół zszytą raną i wyjął telefon. Pobieżnie przeczytał wiadomość i wyraźnie pobladł. Przyspieszył nagle wszystkie wykonywane czynności. Schował telefon, zdjął fartuch i zaczął się szykować do wyjścia.

- Celty! – krzyknął. – Podwiozłabyś mnie? To bardzo ważne i potrzebuję szybkiego transportu. Proszę kochana.

Dullhan wyłoniła się ze swojego pokoju i tylko wzruszyła ramionami. Była natychmiast gotowa do wyjścia. Palcem wskazała jednak Shizuo, jakby pytała, co z nim. Shinra zreflektował się i wyjaśnił barmanowi zaistniałą sytuację.

- Izaya miał wypadek. Nie wiedzą czy przeżyją i mam go zoperować. Podobno jechał za szybko i zderzył się z ciężarówką.

Shizuo zaniemówił. Jego mózg pracował na najwyższych obrotach. Wiedział, że to była jego wina. To on zapoczątkował tę lawinę. Bo dlaczego Izaya miałby szybko jechać? O tej porze? To Masaomi musiał do niego napisać, a Orihara pędził do niego jak głupi.

Mimo całego poczucia winy, Shizuo przyłapał się na zazdrości. Chciał, by kiedyś Izaya spieszył się, bo to on, Shizuo Heiwajima, do niego napisze.

- Idź. Poczekam – mruknął cicho, odwracając wzrok.

Izaya nie czuł, ani nie widział zupełnie nic. Tylko czerń. Potem dźwięk, jakby pękała szyba. Otaczająca go czerń posypała się ukazując mu sytuację sprzed lat. Był już wieczór i słońce zachodziło, zabarwiając malowniczo niebo. On stał z Shizuo na szkolnym dachu. Blondyn patrzył na niego spokojnie. Dawno nie miał okazji, by podziwiać go takim.

- Dlaczego mnie nienawidzisz Izaya? – spytał.

Odpowiedział mu śmiechem, po czym spojrzał prosto w oczy i bez kłamstw odpowiedział.

- Nie nienawidzę cię. Po prostu boję się przyznać, że  cię kocham.

Heiwajima spojrzał na niego jakoś inaczej. Rozpiął zamek wisiorka, który zawsze nosił na szyi. Zwykły srebrny łańcuszek z prostą przywieszką. Podszedł do czarnowłosego i zapiął mu go na jego szyi

- Kiedy będziesz gotowy żeby to przyznać, oddasz mi go.

Orihara uśmiechnął się szczerze. Potem Shizuo delikatnie go pocałował, jakby na potwierdzenie ich obietnicy.