Izaya znów tańczył za blisko drugiego brzegu

Konban-wa :D

Wszystko działo się tak, jak zazwyczaj. Deszcz padał przez jakiś czas, by w końcu stwierdzić, że nie ma już więcej łez. Nawet dla informatora. Ludzie robili to co zwykle w swoich domach. Czas nie stanął w miejscu, a przestrzeń nie zamarła na jednym konkretnym obrazie tylko dlatego, że Izaya Orihara tańczył na cienkiej linie zawieszonej pomiędzy życiem, a śmiercią. A każdy, nawet najmniejszy błąd mógł kosztować tancerza upadek za granicą niebytu. Tylko, że Izaya z jego szaleńczą naturą, postąpił zgodnie ze swoim stylem bycia. Nawet nie zamierzał patrzyć, jak stawia kroki.

Celty pojechała najszybciej jak tylko mogła. Specjalnie ominęła większe ulice zawsze, gdy tylko pojawiła się taka możliwość. Jakimś cudem, wyjątkowo nie ściągnęła na siebie uwagi policji. Wśród rżenia koni, zatrzymała się tuż przed wejściem do szpitala. Shinra zeskoczył z motocyklu, pocałował Sturulson w kask i pobiegł na salę operacyjną. Po drodze rzucił płaszcz na jakieś krzesło. Na miejscu dostał kitel i od razu rozpakował swoje narzędzia.

Noc minęła nadzwyczaj szybko. Nawet jeśli dla niego było to kilkugodzinne, bezsenne i bezsensowne czekanie, aż Orihara przyjedzie. Kida zjadł pospiesznie byle jakie śniadanie, chwycił plecak i ruszył się do szkoły. O ile po śmierci Saki potrafił być radosny lub chociaż takiego udawać w obecności znajomych, o tyle teraz nie mógł nawet zmusić się do wykrzywienia twarzy w cieniu uśmiechu. A przecież osoba, którą kochał nie umarła.

Shinra zerknął za okno. Niebo barwiło się już pięknymi kolorami, zwiastując rychły wschód słońca. Kitashini sprawdził stan Izayi. Dalej było ciężko. Orihara nie zszedł na brzeg po  stronie żywych lecz jedynie tańczył nieco bliżej niego. I mimo najszczerszych chęci ściągnięcia go na właściwą stronę, lekarz  był już po prostu zmęczony. A zmęczony lekarz łatwiej popełnia błąd. Dlatego, zostawiwszy Oriharę pod opieką kilku specjalistów, Shinra wyskoczył szybko do automatu z kawą.

Niemalże sam zapach tego pysznego napoju go rozbudził. Nie miał czasu by się delektować kawą, więc starał się wypić ją najszybciej, jak tylko mógł. Zostało mu już naprawdę niewiele, gdy z bloku operacyjnego wybiegł przerażony lekarz.

- Stan pacjenta się pogorszył.

Shinra zaklął cicho i odstawił kubek z niedopitą kawą. Izaya znów tańczył za blisko drugiego brzegu.

Pierwsza lekcja minęła Kidzie spokojnie. Wszyscy dali mu święty spokój i nikt nawet nie odważył się spytać, co się stało. Nawet Ahri i Mikado. W takich momentach uwidaczniały się wszystkie cechy, które przez tak długi czas  pozwoliły mu być przywódcą Żółtych Szalików. W sumie… mógłby do nich wrócić. Teraz, gdy nie miał już nikogo ważnego, wojny gangów nie stanowiłyby żadnego problemu.

Jego rozważania przerwał cichy szept kolegów z klasy. Już z daleka można było wyczuć nieświeże ploteczki, a mimo to Masaomi wsłuchał się w nie.

- Orihara Izaya miał wczoraj wypadek.

Wokół tego kręciła się cała ich rozmowa. Kida wysłuchał całej z rosnącym przerażeniem. Ciężki stan Izayi. Zderzenie z ciężarówką. Punkt pomiędzy domem informatora, a jego mieszkaniem. Wszystko szybko ułożyło mu się w logiczną całość.

Nie wiedział, czy może zaufać osobie, która powiedziała mu o zdradzie ukochanego. Nie wiedział, za co chciał go przeprosić Izaya. Może to zwykły zbieg okoliczności. A do tego, gdy jechał do niego, zderzył się z ciężarówką i może umrzeć…

Masaomi drżącymi dłońmi wyjął telefon z kieszeni. Przypomniał mu się wczorajszy sms. Był od jednego z Żółtych. Mówił o… wypadku.

Kida schował telefon do kieszeni i zostawiwszy wszystkie rzeczy w sali, wybiegł ze szkoły. Biegł najszybciej jak mógł do szpitala. Zapytał pielęgniarkę, w której sali leży Izaya. Dziewczyna odpowiedziała mu, że ciągle jest operowany.

Masaomi zadowolił się więc czekaniem.  Martwił się o Izayę i czuł się niesamowicie głupio, ze względu na swoje myśli. Usiadł więc na korytarzu. Ot tak, na ziemi byle nikt go nie zauważył. Jednak najbardziej zdziwił się, gdy dostrzegł Shizuo Heiwajimę siedzącego na fotelach w poczekalini.