Miłością mi się nie udało

Ile czasu mnie tu nie było! :C No nieważne xD W końcu wróciłam :D

I zapraszam na scenę w poczekalni :D

Kida nie potrafił do końca zrozumieć, co dzieje się wokół niego. Z jednej strony martwił się o Izayę. Przecież wciąż mu na nim zależało. Ale z drugiej strony zależało mu też na wyjaśnieniach. A tych mógł dokonać tylko informator. Tak mu się przynajmniej wydawało.

Masaomi podniósł się żeby pójść po kawę. Przygotowywał się na długie czekanie, gdy Orihara będzie operowany. Po policzku blondyna spłynęła samotna łza. Wiem, faceci nie powinni płakać, ale czasem los podrzuca im tak trudne sytuacje, że nawet oni nie dają sobie rady. I tak właśnie czuł się Kida. Bezużyteczny. Bo gdy w sali obok osoba, którą kocha, walczyła o życie, on mógł tylko bezczynnie siedzieć i mieć nadzieję, że wszystko się powiedzie.

W takich momentach Kida rozumiał, dlaczego najgorszym uczuciem wcale nie jest nienawiść, choć powszechnie tak się uważa. Najgorsza jest ta świadomość, że nie można nic zrobić. Owszem, Kida miał w swoim życiu niewiele sytuacji, które doprowadziły go do płaczu. W sumie, dokładnie dwie. Choć w wypadku pierwszej, gdy przez interwencje Izayi, Saki znalazła się w szpitalu, w śpiączce. Ale to było dawno. I mimo czasu, który upłynął, i mimo śmierci dziewczyny, Masaomi nie odczuwał nawet jednej dziesiątej takiego smutku, jaki ogarniał go na myśl, że Izaya walczy o życie. A co dopiero mówić o myśli, że informator mógłby tę walkę przegrać, lub stracić pamięć.

Kida uśmiechnął się blado do swoich myśli. Nawet gdy Orihara był dla niego miły, mącił w jego życiu tak samo, jak wtedy, gdy był w swoim żywiole. On to po prostu ma w naturze. Chłopak przygryzł delikatnie wargę. Izaya musi przeżyć by powiedzieć mu, dlaczego go przepraszał. Musi przeżyć, by Kida mógł opowiedzieć mu, jak wiele znaczył dla niego fakt, że informator chciał do niego przyjechać. I z wielu innych powodów. Orihara po prostu musiał żyć, bo w przeciwnym razie złamałby serca zbyt wielu osób.

Shizuo dostrzegł ten delikatny uśmiech. I to chyba właśnie było tym, co przebrało miarę. Czara pełna od jego emocji, w końcu pękła i objawiła się w sposób, w jaki Heiwajima zazwyczaj okazywał uczucia. Podszedł mianowicie gniewnym krokiem do Kidy i chwycił go za przód koszuli tak mocno, że stopy chłopaka straciły kontakt z ziemią. Pielęgniarki chciały zareagować, ale jedyne, co mogły uczynić to wycofać się i spróbować nakłonić ochronę by uspokoiła mężczyzn.

- Dlaczego się uśmiechasz? – warknął ex-barman.

- Bo mogę – odparł Kida spokojnie.

Nie chciało mu się kłócić z Heiwajimą. Przynajmniej na początku. Dopiero po chwili zaczął kojarzyć fakty. Ten głos… To był ten sam głos, który powiedział mu o zdradzie Izayi. Postanowił zaryzykować i to wykorzystać. Postanowił zachować się tak, jak uczyniłby to Orihara.

- Uśmiecham się, bo kogoś mam i nie muszę nocą, jak tchórz rozpowiadać plotek, by zniszczyć innym szczęście.

Kida wyczuł, że trafił w czuły punkt. Dokładniej mówiąc poczuł to, po mocniejszym chwycie Shizuo, który zrozumiał, że został rozpracowany. A jednak Masaomi nie chciał przestać. On też chciał uwolnić się od emocji. Tylko dlatego kontynuował.

- Aż taki jesteś zazdrosny Shizuo? Że musisz poniżać się do takich czynów?

- Nie jestem zazdrosny – padła odpowiedź. – Jak mogę być zazdrosny o coś, co należy do mnie?

Kida nieprzyjemnie się zaśmiał i chwycił nadgarstek ex-barmana. Wiedział, że słowa to broń. I zamierzał to wykorzystać. Izaya, chcący czy nie, czegoś go nauczył.

- I tu się mylisz. Izayi nie można posiadać. Można go jedynie lub aż kochać i akceptować. Nigdy tego nie zrozumiesz.

Przed oczami Shizuo błysnęła scena ze szkolnego dachu.

- To ty niczego nie rozumiesz.

Jednak puścił go i szybko wyszedł ze szpitala. Bądź co bądź nadal ich nienawidził. Za sobą usłyszał jeszcze ostatnie zdanie Kidy.

- Nie poznasz Izayi nienawiścią.

Tak żeby chłopak nie słyszał, Shizuo odpowiedział.

- Miłością mi się nie udało.