Lalkarz - Part 1

Był przepiękny, mroźny, zimowy wieczór. Ostatnie promienie słońca błądziły jeszcze po domach, jakby szukały ucieczki od nieuchronnego losu. Ale nie mogły zmienić swojego przeznaczenia. Nie one. Wszystkie po kolei znikały za horyzontem, różowiąc niebo w oznace cichej rozpaczy. To smutne. Rodziły się o świcie i wykorzystywały każdą okazję do pokazania się, bo wiedziały, że wieczorem muszą umrzeć. Pojedynczy promyk światła, który doznał zniknięcia swych braci i sióstr, wpadł w ostatnich swych chwilach przez okno w jednym z domów w nielicznym z najwyższych budynków w Warszawie. Przebiegł szybko po pokoju, wnosząc do niego trochę  światła. Lekko zahaczył o postać siedzącą w fotelu. Skryta była w cieniu, więc dostrzegł tylko fragment twarzy, na której powoli rozciągał się przerażający, mrożący krew w żyłach uśmiech. Przestraszony promyk dołączył do słońca i powoli zapadła noc. Tak bardzo bał się tego uśmiechu, że wolał zniknąć z tej części świata. Lecz nawet gdy wzeszły gwiazdy i księżyc, nie zmieniło się nic. One również bały się zagadkowo uśmiechniętego mężczyzny.

Dziewczyna westchnęła zirytowana. Jej służba zakończyła się godzinę temu, a ona nadal musiała pracować. I to na dodatek nie za biurkiem, co w obecnej sytuacji wydawało się dobrym rozwiązaniem, lecz w terenie, brodząc po kolana w puszystym śniegu. To był chyba jedyny plus tej sytuacji. Mokry, ciężki śnieg szybciej by zamoczył ubrania i wspomógł wychłodzenie organizmu. Natomiast ten lekki puch tylko na nich osiadał i był prawie niezauważalny. Kobieta miała zahartowane, twarde spojrzenie wysoko postawionego żołnierza, który nie cacka się z robotą. Jej twarz okalały rude loki, w tym momencie związane w koński ogon i ukryte pod służbową czapką z daszkiem. Miała też piękne, ogromne szmaragdowe oczy, które zawsze śledziły wszystko z uwagą i idealnie odwzorowywały jej emocje. Miała wręcz piekielny temperament. Zawsze miała na wszystko gotową odpowiedź i była o wszystkim dokładnie poinformowana, więc nie dało jej się niczym zaskoczyć. Potrafiła motywować podwładnych samym groźnym spojrzeniem, delikatnym naciskiem czy prośbą. Taka była w pracy. Nieustępliwa. Nieustraszona. Zawsze pewna swoich czynów i gotowa ponieść ich wszelkie konsekwencje. A choć wiedziała, jak wielkie jest ryzyko, to zawsze działała w zgodzie ze swoją intuicją. Poza pracą była zupełnie inną osobą. Żyła samotnie w zwykłym bloku, jakich wiele. Po pracy zawsze chodziła do domu spokojnej starości, hospicjum czy sierocińca. Dopiero wtedy mogła pokazać prawdziwą siebie. Miłą, przyjacielską osobę, która zawsze chciała nieść pomoc bo wierzyła, że tylko wtedy człowiek jest coś warty. Z bliższej rodziny miała tylko starszego brata. Nie lubiła przebywania z nim na co dzień. Często pokazywała wszystkim dookoła, że lepiej żyłoby się jej bez niego. Choć wyglądali niemal identycznie, jeśli wziąć pod uwagę kolor włosów czy oczu, to zupełnie różnili się w sferze charakteru. Chłopak był o wiele silniejszy, lecz trochę przygłupi. Zawsze trzeba mu było wszystko tłumaczyć. Miał też pełno kompleksów, bo już od czasów dzieciństwa nie mógł się pogodzić z nieustającym porównywaniem go do jego młodszej siostry. Dziewczyna jak na kobietę była bardzo silna i wysportowana. Rozkładała na łopatki większość mężczyzn w niemal każdej dziedzinie. Począwszy od biegów aż po lekkoatletykę czy jazdę konną. Do tego inteligentna i bystra. Natomiast on? Był zwykłą górą mięśni, która służyła jako zabezpieczenie pleców tej bardzo cennej i wartościowej dla wszystkich osoby. W końcu dotarli. Prawie godzinę szukali tego jednego bloku. Dziewczyna przez przypadek, kątem oka dostrzegła zieloną, cienką, fluorescencyjną nić, która łączyła ją, jej brata i jedno z okien na najwyższym piętrze. Zawołała go i wskazała bronią na okno. Intuicja mówiła jej, że to jest cel ich podróży.

- Tam.

Chłopak spojrzał na nią z powątpiewaniem. Uległ jednak jej zabójczemu wzrokowi i posłusznie, niczym baranek, poszedł za nią. Nie zapalili światła na klatce. Bądź co bądź, ale jeśli idziesz do mieszkania seryjnego mordercy, to nie włączasz wszystkiego jak popadnie, bo nigdy nie wiesz, gdzie ukryta jest bomba. Zapalili więc latarki. Ona jak zwykle poszła przodem. Bez problemu weszli na ostatnie piętro. Znajdowało się tu tylko dwoje drzwi. Jedne z  nich były zabite deskami. Widać było, że zrobiono to na szybko i niezbyt dokładnie. Jednakże można również dostrzec, że nikt od dawna tamtędy nie przechodził, gdyż misterne dzieło pająków, lekko skroplone wieczorną rosą, delikatnie odbijało światło księżyca, pozostało nienaruszone. Odwrócili się więc przodem do drugich drzwi. Kobieta zamknęła oczy i wsłuchała się. Wystarczająco długo pracowała w terenie, by wiedzieć, jak brzmi tykanie zegara umieszczonego na bombie, czy jak inny odgłos wydaje drewno, jeśli po jego drugiej stronie przyczepiono jakikolwiek inny ładunek. Brat zobaczył co robi. Wiedział że jeśli teraz jej przeszkodzi, to dziewczyna bez wahania wpakuje w niego tyle kul, że będzie miał w sobie więcej ołowiu niż mięśni i skóry razem wziętych. Odsunął się więc i pozwolił jej działać. Dziewczyna delikatnie opukała drzwi i otworzyła oczy zdziwiona, gdy uderzyła w miejsce obok klamki. Odsunęła się powoli i wyciągnęła dwa pistolety. Chłopak uznał to za sygnał do wkroczenia i cofnął się by nabrać rozpędu i wyważyć drzwi. Gdy był już gotowy, usłyszał wystrzał i dojrzał zakrwawiony pocisk przelatujący centymetry od niego na wysokości jego klatki piersiowej. Spojrzał na swoje ramię. Zgodnie z przewidywaniami został postrzelony, ale nadzwyczaj lekko, więc miał tylko powierzchniową ranę. Nie pierwszy raz pracował z siostrą, więc tego typu obrażenia nie robiły na nim najmniejszego wrażenia. Wiedział, że dziewczyna nie zawaha się przed zabiciem towarzysza broni, jeśli zagrażałby w jakikolwiek sposób głównej misji. Cóż… Nawyki z wojska. Ponadto w dzieciństwie oboje przeszli straszliwą gorączkę, która doprowadziła ich prawie na łoże śmierci. Udało się ich uratować, lecz wysoka temperatura uszkodziła ich systemy nerwowe i od tamtej pory nie odczuwali żadnego bólu. Dziewczyna stała z wyciągniętą bronią. Była spokojna. Jak baletnica przed występem. Mogła pracować tylko z bratem i zdawała sobie z tego sprawę. Poniekąd podziwiała go za to. Przeszła bowiem niewyobrażalne wojny, gdy służyła jako pies gończy za najgroźniejszymi zbiegami, czy po prostu jeden z najlepszych żołnierzy, a w dodatku snajper. Kiedyś jednak stwierdziła, że ma dość ciągłego ryzykownego życia i złożyła wypowiedzenie. Chciała normalnego życia, lecz lata spędzone w wojsku wyryły się w jej psychice. Jej przełożeni nie mogli się z tym pogodzić. W końcu któż normalny oddałby świetnego żołnierza, czy pozwolił mu odejść? Doszło do zażartej kłótni, po której nastąpiło porozumienie zadawalające obie strony. Dziewczyna miała bezterminowy urlop, ale w razie nagłych sytuacji mogła być natychmiastowo wzięta pod broń. Nie potrafiła jednakże żyć zupełnie bez ryzyka. Nie chciała jednakże wracać na front. Po dłuższym zastanowieniu, zatrudniła się w miejscowej policji. Miała nieszczęście trafić do tej samej jednostki, co jej starszy brat. Tak na początku uważała, lecz potem okazało się, że jest on jedyną osobą, z którą może pracować w terenie. Zdarzyło się to po tym, jak podczas akcji postrzeliła innego policjanta. Uznano ją za niebezpieczną i chciano się jej pozbyć. Ku zdziwieniu wszystkich, jej brat wstawił się za nią. W biurze natomiast wszystko było dobrze. W terenie niestety przypominała sobie czasy armii i mogła stracić nad sobą kontrolę. Jej brat od początku pracował w policji. To było jego marzenie. Nie chciał iść na front by zabijać ludzi. Chciał pomagać i chronić innych. Zaraz po ukończeniu szkoły policyjnej trafił do tej jednostki. Chłopak uniósł ręce w geście poddania i wycofał się. Dziewczyna nadal trzymając obie bronie w dłoniach, delikatnie nacisnęła klamkę. Ta zaś ustąpiła bez problemu. Dawno nie oliwione drzwi skrzypnęły cicho. Choć w rozbrzmiewającej pustce nawet ten tak cichy i mały dźwięk wydał się niesłychanie głośny. Ostrożnie stawiając krok za krokiem stanęli przy przeciwległych ścianach. Dziewczyna jako pierwsza dostrzegła olbrzymi fotel skąpany w blasku księżyca. Prawie niezauważalnym ruchem głowy kiwnęła na brata. Chłopak poszedł rozejrzeć się po domu, ona zaś podeszła do starego mebla. Obeszła go dookoła, cały czas celując w niego oboma pistoletami. O ile mieszkanie wydawało się dziwne, o tyle jego właściciel był taki jeszcze bardziej. Wpatrywał się za okno. Niespodziewanie rzekł cichym, melodyjnym głosem.

- Nigdy nie sądziłem, że zginę przy akompaniamencie śniegu. Choć w porównaniu ze śmiercią Ivy, to jest fantastyczny sposób na opuszczenie tego świata.

Dziewczyna zmrużyła oczy w geście irytacji.

- Sprawa wygląda tak – powiedziała w miarę spokojnym tonem – Ty się przyznajesz do wszystkich zarzutów, wychodzimy z tobą po dobroci, idziesz do więzienia za te trzy morderstwa i wszyscy są szczęśliwi. Co ty na to?

Chłopak zirytował się. Widać to było po jego twarzy. Owszem, mógł zachować maski. Tylko… czy wtedy wciąż byłby wiarygodny?

- Nienawidzę, gdy ktoś mi przerywa – stwierdził, a atmosfera w pokoju zmieniła się diametralnie. – Zwłaszcza, gdy staram się mówić pięknie o świecie którego wy nie zauważacie w tym waszym idiotycznym pośpiechu.

- Wyobraź sobie, że ja też – odparła z mocą dziewczyna, choć nie było sensu nawet porównywać ich aur. – Odpowiedz mi więc na jedno pytanie. Czy to ty jesteś mordercą znanym jako „Lalkarz”, który zabił ostatniego tygodnia trzy osoby?

Nieznajomy zaśmiał się cicho. Wydawał się całkowicie rozluźniony słysząc to pytanie. Zupełnie jakby to on panował nad sytuacją. Lecz gdy się odezwał, w jego głosie zabrzmiała ledwo wyczuwalna niebezpieczna nuta. Normalny człowiek w życiu by jej nie wychwycił, ale ona nie była zwyczajnym człowiekiem, lecz byłym żołnierzem.

- Próbujecie mnie skazać teraz. A gdzie byliście 10 lat temu? A wasi poprzednicy 20, 50, 100 czy 300 lat temu? Żyłem niemal wiek, zabijając wedle własnego widzimisię, a wy dopiero teraz chcecie skazać mnie za trzy mordy? I do tego podstawione? Pozwól, że wyprowadzę cię z błędu. Ja chciałem, żebyście mnie znaleźli. Inaczej w życiu by się wam to nie udało. Pragnąłem zatrzymać to. Więc nie wchodź do mojego domu i nie mów jakie mam opcje po trzech zabójstwach, bowiem jest to mniej niż pojedyncza kropla krwi w jej oceanie który przelałem!

Policjantka prychnęła ze zniecierpliwieniem. Nie znosiła gadania z pokręconymi wariatami, którzy mają swój własny, dziwny świat.

- Po pierwsze – zaczęła – nikt nie wie o zabijaniu tyle co ja. Nawet nie masz się co do mnie porównywać. Do osoby, która w wieku 16 lat poszła na wojnę! A poza tym, nie gadaj bzdur! Nikt nie żyje tak długo, bo wybacz ale  w wampiry i inne nadnaturalne stworzenia nie wierzę! Jesteś zwykłym mordercą, a do tego niestabilnym psychicznie!

Była naprawdę wkurzona. Skończyła już pracę i miałaby wolne, gdyby go złapała. A on zaczynał od jakiś idiotyzmów wziętych z kosmosu. Ale czy na pewno? Znów ten śmiech. Coraz bardziej irytujący, ale tak piękny.

- Jak już mówiłem, nienawidzę, gdy mi się przerywa – powiedział spokojnie – Po drugie zaś, zastanawiałaś się kiedyś może nad wartością uczuć? – Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona. Z początku nie zrozumiała odniesienia, lecz po chwili dostrzegła jego nikły związek z pytaniem, które ona zadała – Wyobraź sobie, że kocham ludzi. Wszystkich. Czy ktoś, kto kocha, mógłby bezkarnie kogoś zniszczyć? To zależy od rodzaju miłości. Ja na przykład zawsze kochałem wasz gatunek. Fascynowały mnie wasze zachowania, odruchy w różnych sytuacjach. Często nie mogłem was zrozumieć. Dlaczego wolicie poświęcić się dla dobra osoby, na której wam zależy? A z drugiej strony, czemu jesteście dwulicowi i wydajecie się wzajemnie. To się nie zmieniło ani odrobinę od trzynastego wieku. Czyż miłość wymaga ofiar? Czemu boicie się wpuszczać do domu nieznajomych? Czemu przestrzegacie tradycji? Jesteście zwykłymi ludźmi, ale wasze życie jest interesujące. Nie dla was. Wy uważacie je za monotonne. Ja zaś przyglądam mu się z boku. Za to wszystko i za wiele więcej, kocham ludzi. Kocham ich do tego stopnia, że czasem zabiję kilku by zobaczyć, co zrobicie. Kocham ich mimo wad. Widzę i doceniam ich zalety. Chcę by wszyscy odwzajemniali moje uczucie. Kocham nie jednostkę acz ogół i miłość jednostki jest mi do szczęścia niepotrzebna. Pewnie zastanawiasz się, cóż uczynię jeśli moi ukochani mnie znienawidzą. Nie zrobię wszakże nic. Miłość i nienawiść to dwa zupełnie różne uczucia, które dzieli tylko cienka linia. Czasami wystarczy jeden moment i całkowicie się zmieniacie. To również w was kocham.  Mimo tak wielu wzniosłych uczuć nie potraficie pozostać stałymi. Jesteście jak robaki. Interesujące, ale niepotrzebne.

Wydawało się, że chłopak uwielbia mówić zagadkami. Wręcz rozkoszował się tym, jak bardzo ludzie nie znają własnej podświadomości. Jednak kto przeszedłby spokojnie nad faktem, że poniekąd został nazwany robakiem? Policjantka była już zirytowana do granic możliwości. Mimo to, nadal panowała nad tym, co robi.

- Wybacz, ale nie zamierzam zezwalać na obrażanie mnie przez takiego człowieka jak ty.

- Masz na imię Jassey, prawda? Wybacz nie mam pamięci do imion. – Chłopak zupełnie zignorował jej wypowiedź. - Z mojego punktu widzenia, jak już powiedziałem, wy ludzie jesteście jak robaki. Jest was dużo i można was bezkarnie zabijać, więc zwyczajnie nie trudzę się zaśmiecaniem sobie głowy waszymi imionami – powiedział takim tonem, jakby tego typu stwierdzenia były u niego na porządku dziennym. - Wiesz, że okłamujesz sama siebie. Jak już mówiłem, ściągnąłem was tutaj specjalnie. Na wszelki wypadek nawet pojawiłem się kilkukrotnie w twoich snach. Chociaż raczej stwierdzenie, że były to koszmary byłoby lepsze. Doceń to bo to nie jest łatwe zadanie. Alexis przywiązuje taką wagę do formalności jeśli chodzi o naruszanie strefy snów.

- Naprawdę? Chcesz zrobić ze mnie idiotkę? Próbujesz mi wmówić, że jedna z najbardziej wpływowych kobiet w państwie, będąca praktycznie prawą ręką prezydenta, zaraz po jego żonie, kazała ci zabić tych ludzi? Owszem śniłeś mi się, ale to nic nie znaczy.

Nieznajomy zaśmiał się szczerze.

- Nie powiedziałem niczego takiego. Owszem Matka często zleca nam egzekucje by wzmocnić swoją pozycję ale to nie o takiej sytuacji teraz rozmawiamy.

Mimo wszystko przyjrzała mu się dokładnie. Był wysoki, acz drobnej budowy, widziała to nawet, gdy siedział w fotelu. Miał na sobie ciemnoniebieski, krótki płaszcz ze złotymi obszyciami i guzikami, który wyglądał dość kosztownie, lekko wytarte stare jeansy i trampki. Całości dopełniały: pasujący do płaszcza wysoki kapelusz ze złotą wstęgą i czarne rękawiczki. Pod jedną z nich, dokładnie na lewym nadgarstku miał białą, misterną bransoletkę.

- Mimo to jesteś bardzo bystra, jak na zwykłą śmiertelniczkę, ale i tak zbyt tępa by zrozumieć wszystko bez wyjaśniania.